สวดมนต์ยามดึก
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ ประจำวันแล้ว ผมมีเวลาไม่นานนักสำหรับ การอ่านหนังสือเพราะถ้าฟ้ามืด แล้วจะ มองเห็นตัวหนังสือไม่ชัด
ทุกอย่างที่เป็นตัวหนังสือ ผมให้ ความสนใจไม่แพ้กัน แม้แต่ตัวหนังสือที่เห็น อยู่ตามข้างทาง หรือบนยอดไม้ ผมก็อ่านหมด
หรือแม้แต่ใบปลิวโฆษณาก็ไม่เว้น แต่ที่ผม ชอบมากก็คือพวกการ์ตูนเล่มเล็กที่เก็บได้ ตามข้างทาง โดยเฉพาะการ์ตูนที่เกี่ยวกับผีจะ ชอบอ่านเป็นพิเศษ
เมื่ออ่านจบแล้วก็จะทิ้งไป หรือ หยิบยื่นให้คนอื่นได้อ่านต่อ เพราะผมเอง ก็ได้มาฟรี
ผมเป็นคนอ่านหนังสือเร็วบางเรื่อง อ่านแล้วก็จดจำไว้ในสมอง แต่บางเรื่อง อ่านแล้วลืมและเรื่องที่จดจำได้นั้นก็ยังสามารถ เอาไปเล่าสู่เพื่อน ๆ ฟังได้อีกด้วย
อากาศในยามเย็นยังคงร้อนระอุ ต่อเนื่องไปจนถึงหัวค่ำ แม้จะมีสายลมผ่าน มาบ้างก็มาขาด ๆ หาย ๆ ผมเองต้องพึ่ง น้ำคลองด้วยการลงไปแช่ตัวเป็นครั้งที่สอง หลังจากทนความร้อนอบอ้าวไม่ไหว
แสงจันทร์สะท้อนกับผิวน้ำ เป็นเกล็ดระยิบระยับ สายลมโบยโบกแรงขึ้นพัด เอาใบไม้ร่วงปลิวเกรียวกราว
ผมขึ้นจากคลองแล้วเช็ดเนื้อ เช็ดตัวหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ เอาผ้าที่ชุ่มไปผึ่งลม แล้วมุดเข้ามุ้งมองหลวงพี่ที่เดินจงกรมไปมา
เมื่อร่างกายสดชื่นแทนที่จะ หลับง่าย แต่กลับกระสับกระส่ายคล้ายกังวลใจ ไม่หายทั้งที่ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเป็นห่วงเป็น กังวลใด ๆ ทั้งนั้น
จนหลวงพี่กลับเข้ากลดไปแล้วผม ก็ยังหูตาสว่างอยู่ ตอนนั้นเหมือนกันอยู่ตัว คนเดียว และทำให้คิดไปต่าง ๆ นานา แม้แต่ ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงพื้นก็ยังสะดุ้งใจคอไม่ค่อยดี เลย
หนังห้าจอไม่ได้โดนน้ำมาหลาย เดือนแถมมีกลิ่นอับนิด ๆ เริ่มพลิ้วตามแรงลม ผมนอนกระสับกระส่ายมองจอหนังสีมอ ๆ พยายามข่มเปลือกตาปล่อยใจให้ว่างหลังจาก ท่องบทสวดมนต์แล้วไม่ได้ผล
มันเหมือนจะบอกถึงลางอะไรบาง อย่างที่ผมสามารถรับรู้ด้วยตัวเอง แต่จะเป็น ลางดี หรือลางร้ายยังไม่ทราบ
สายลมโบกพัดแรงขึ้นจนผิดสังเกต แต่ท้องฟ้ายังคงแจ่มใสมองหาก้อนเมฆไม่เจอ สักก้อน
ผมต้องหาอะไรทับชายมุ้งกันปลิว จนกระทั่งสายลมอ่อนแรงลมเข้าสู่สภาพปกติ จนผมเองก็คลายกังวลไปถนัด
น่าจะสองสามชั่วโมงที่ผมต้อง ทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้ แต่พอเคลิ้ม ๆ ว่าจะ หลับก็มีอันสะดุ้งโหยงจนได้
"ข้าว่าอย่ารบกวนท่านเลย นี่มัน สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ"
"รบกวนอะไร ท่านเดินจงกรมเสร็จ ก็นั่งสมาธิต่อ ไม่ได้หลับหรอกและไม่ได้เป็น การรบกวนท่านด้วย"
"ข้ากลัวท่านจะปฏิเสธเอาน่ะสิ"
"ถ้าออกปากนิมนต์แล้วท่านคง ไม่ปฏิเสธหรอก"
"เอ็งว่าเหมือนรู้นิสัยใจคอท่านดี ยังงั้นแหละ เห็นมั้ยล่ะ...เที่ยวก่อนมานิมนต์ อย่างนี้แหละ พอรู้ว่าเป็นเราถึงกับเผ่นจน ผ้าเหลืองปลิวว่อนไปเลย"
"พระกลัวผีก็ยังงี้แหละ แต่ท่าน คงไม่มั้ง..."
"เอ็งรู้ได้ไง ขึ้นชื่อว่าผีใคร ๆ ก็กลัว ทั้งนั้นแหละ"
"เอ็งอย่าพูดมากไปหน่อยเลย ข้านิมนต์เอง"
ผมหันตะแคงไปทางต้นเสียง เห็นร่างดำตะคุ่มใต้แสงจันทร์กำลังเดินตรง มาพร้อม ๆ กับกลิ่นเหม็นอับจนฉุนกึกเข้าจมูก
ตอนนั้นผมรู้สึกสบายใจ เพราะรู้ แล้วว่าสองคนนี้ไม่ใช่พวกขโมย หรือโจรที่มา ปล้นเอาทรัพย์สิน แต่ฟังจากที่เขาคุยกัน ก็ไม่รู้่เหมือนกันว่าจะมานิมนต์หลวงพี่ป่องไป ประกอบพิธีกรรมอะไรกันแน่
พลันนั้นเอง
บรุ้ ๆ ๆ...บรุ้ ๆ...
บรู๋วววว...
ร่างตะคุ่มเดินผ่านผมไปแล้ว ทรุดลง คุกเข่าอยู่หน้ากลดของหลวงพี่ก่อนจะ พากันพนมมือแล้วก้มกราบอย่างพร้อมเพรียง
ผมเห็นท่ากราบแล้วอดทึ่งไม่ได้ เพราะเล่นกราบแล้วกราบเลยไม่ยอมดึงตัว ขึ้นมาทั้งคู่ จนกระทั่งมีเสียงดังขึ้น
"ไม่ทราบว่าโยมทั้งสองมีธุระอันใด หรือ ถึงได้พากันมาหาอาตมาตอนดึกอย่างนี้"
ร่างตะคุ่มทั้งสองห่างจากมุ้งที่ ผมนอนแค่วากว่า ๆ เท่านั้นแหละ และกลิ่น เหม็นอับก็ยังกรุ่นตลบอยู่ จนทั้งสองดึงตัวขึ้นมา แล้วหนึ่งในนั้นก็ว่าขึ้น
"กระผมมานิมนต์พระคุณเจ้า ไปสวดให้พวกกระผมอยู่เย็นเป็นสุข คงไม่เป็นการรบกวนพระคุณเจ้านะขอรับ"
"เมื่อโยมมีความประสงค์อย่างนั้น อาตมาไม่ถือว่าเป็นการรบกวนอะไรหรอก เอาสิ...ไปกันหรือยังล่ะโยม"
"เห็นมั้ย ๆ...ข้าว่าแล้วท่าน ไม่เหมือนรูปอื่น." เขาหันไปพูดกับเพื่อนที่นั่ง คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ
จากนั้นหลวงพี่ป่องก็เลิกชายกลด แล้วย่อตัวเดินออกมาในขณะที่ทั้งสองยัง นั่งพนมมืออยู่
"ที่ไหน..." หลวงพี่ป่องถาม
"ป่าช้าใกล้ ๆ นี่เองขอรับ"
เสียงตอบดังพอสมควรเล่นเอาผม สะดุ้งโหยง สักพักหลวงพี่ป่องก็มาก้ม ๆ มอง ๆ อยู่ข้างมุ้งจนผมต้องแกล้งทำเป็นหลับ เพราะกลัวหลวงพี่ป่องจะชวนไปด้วย
แต่แล้วอาการเสแสร้งของผมก็ไม่ ประสบความสำเร็จเพราะผมลุกนั่งแล้วเลิก ชายมุ้งคลานออกมา โดยที่หลวงพี่ป่องยังไม่ทัน ได้เรียก
จากนั้นหลวงพี่ป่องก็หันไปทาง ชายทั้งสองแล้วว่าขึ้น
"อาตมากับลูกศิษย์พร้อมแล้ว เชิญโยมทั้งสองนำหน้าเถิด"
ชายทั้งสองปลื้มปีติอย่างเห็นได้ชัด ผมเองก็ไม่รู้่ก้าวเดินตามหลวงพี่ป่องไปได้ อย่างไรทั้งที่กลัวก็กลัว เพราะรู้ว่าเขาทั้งสอง คนจะพาไปไหน
"แต่ที่อึดอัดเอามาก ๆ ก็คือกลิ่น ที่โชยออก จากตัวของเขาทั้งสองโดยสุนัข ก็ส่งเสียงหอนอย่างโหยหวนอยู่ตลอดเวลา
ผมมองบรรยากาศรอบข้างแล้ว ไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย มันรู้สึกหวั่นกลัว ขึ้นมาบอกไม่ถูก แต่สองเท้าก็ก้าวตาม และ ระแวดระวังหลังอยู่ตลอดเวลา
จนกระทั่งเขาทั้งสองพาเข้าไป ในป่าแล้วหยุดก่อนจะว่าขึ้น
"ที่นี่แหละขอรับ"
หลวงพี่ป่องทรุดลงนั่งกับพื้น จนผม ต้องนั่งตาม จากนั้นท่านก็เริ่มสวดมนต์ทันที
อากาศในยามดึกดื่นกำลังเย็น สบาย แต่เมื่อรู้ว่าเข้ามาอยู่ในป่าช้ามัน กลับ หนาวสะท้านจนปากคอสั่น สักพักพื้นดิน ก็สั่นสะเทือนคล้ายแผ่นดินไหว และเสียงคล้าย หม้อข้าวหม้อแกงเดือดก็ตามมา
แล้วสิ่งที่ผมไม่ได้พบเห็นมานาน ก็ปรากฏขึ้ต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง
"ผะ ๆ...ผี..." ผมบอกกับตัวเองในใจ
ขณะที่หลวงพี่ป่องก็สวดมนต์ ไปเรื่อย โดยที่ผมเองได้แต่นั่งตาค้างตัวแข็ง มองปีศาจนับสิบที่ผิดขึ้นมาจากทั่วทุกสารทิศ
ปีศาจเหล่านั้นเดินตัวแข็งทื่อ เข้ามาสมทบ ต่อท้ายสองคนแรกที่ยังนั่งพนมมือ อยู่ต่อหน้าหลวงพี่ป่อง แม้กลัวแสนกลัวอย่างไร แต่ผมเหมือนคนเป็นอัมพาตไม่สามารถ ขัยบตัวหรือเคลื่อนไหวได้เลย
เหล่าปีศาจนับสิบนั่งพนมมือฟัง หลวงพี่ป่องสวดมนต์ด้วยบอาการสงบนิ่ง เป็นภาพที่เหลือเชื่อจนผมเองคลายความหวาด กลัวลงทุกขณะ
จนกระทั่งเสียงสวดมนต์ของหลวง พี่ป่องเงียบลง
ปีศาจเหล่านั้นต่างพนมมือแล้วก้ม ลงกราบอย่างพร้อมเพรียง จนกระทั่งหลวงพี่ป่อง ลุกขึ้น ผมถึงขยับเนื้อขยับตัวได้
พอหลวงพี่ย่างก้าวผมก็ก้าวตาม ทันที พอหันกลับไปมองก็เจอแต่ความว่างเปล่า และเสียงหอนอันโหยหวนของสุนัขเมื่อก่อน หน้านี้ก็เงียบไปด้วย
แต่พอถึงมุ้งผมก็รีบมุดแล้วนอน คลุมโปงทันที
หึ ๆ...ก็เล่นไปนั่งดูผีทั้งป่าช้า รอดมาได้ก็บุญโขแล้วหละครับ o
ขนาด 150 x 150
ติดต่อ
088-623-9100 พื้นที่โฆษณา
ขนาด 150 x 150
ติดต่อ
088-623-9100 พื้นที่โฆษณา
ขนาด 150 x 150
ติดต่อ
088-623-9100 พื้นที่โฆษณา
ขนาด 150 x 150
ติดต่อ
088-623-9100 พื้นที่โฆษณา
ขนาด 150 x 150
ติดต่อ
088-623-9100 พื้นที่โฆษณา
ขนาด 150 x 150
ติดต่อ
088-623-9100
เซคชั่น "แปลก ทะลุ โลก" นี้เกิดขึ้นจากความร่วมมือระหว่าง "นิตยสารแปลกทะลุโลก" กับ "นกรู้ดอทคอม"
หากท่านใดต้องการนำเนื้อหาไปดัดแปลง , ทำซ้ำ หรือเผยแพร่ กรุณาติดต่อขออนุญาตจากคุณอังคีรส์ เจริญราษฎร์ เท่านั้นครั
