จาก สกู๊ปของคุณ poneag

ชื่อสกู๊ป นิทาน กับดักหนู

เป็นสกู๊ปที่ให้ข้อคิดได้ดีมากครับ

ผมจึงนึกอะไรบางอย่างได้

ดังนี้

v

v

v

คนส่วนใหญ่ที่เห็นแก่ตัว ผมว่าเป็นคนน่าสงสารนะครับ เพราะเค้าจะไม่ได้รับผลกรรมดีเลย เพราะเค้าไม่เคยช่วยใครต่างจากคนที่คอยช่วยเหลือคนอื่น แม้จะโดนดูถูกเหยียดหยาม แต่เค้าทำความดีด้วยความจริงใจ อาจจะเสียใจไปบ้าง เมื่อคนมาดูถูก  

         ผมเป็นคนหนึ่งคนตามรอยของแม่มาตลอด แม่ผมชอบช่วยเหลืองานคนอื่น งานวัด งานบุญ งานแต่ง บวช งานทุกอย่าง และท่านเป็นคนชอบให้ แม่ตัวเองจะไม่มีกิน ยังคิดถึงความสุขของคนอื่นเสมอๆ

         แต่กลับมีพวกไม่หวังดี คอยนินทาว่าร้ายแม่ผม อิจฉาที่ได้ไปที่ต่างๆ เพราะแม่ผมมีโอกาศได้ไปต่างประเทศบ่อยๆ เพราะหลวงพ่อที่วัดวัดนึง ท่านไปเปิด วัดที่ต่างประเทศ แม่ผมช่วยงานวัดมาเสมอ หลวงพ่อจึงเห็นความดี พาแม่ผมไปด้วย ช่วงที่วัดมีงานทอดกฐิน คนต่างประเทศจะมาทำบุญเยอะ   

             แต่การได้ไปต่างประเทศนั้นเป็นที่ไม่พอใจสำหรับหลายๆคนที่รู้จัก(ไม่อยากบอกว่า ญาติผมเอง) พอตัวเองไม่ได้ไปก็นินทาคนอื่น เวลาแม่ผมให้ของคนอื่นก็ นินทาว่าเสียๆหายๆ แต่เวลาแม่ผมให้สิ่งของพวกเค้าบ้าง พวกเค้าก็ดีใจจนเนื้อเต้น หวังผลประโยชน์จากแม่ผม   คุยกันเองว่า ให้คนอื่นทำไม ทำไมไม่ให้ลูกตัวเอง
เนื่องจากแม่ผมส่งเงินให้ผมเรียน อยู่ครับ  แต่ส่งทีละน้อย และขัดสนบ้าง(บ่อยเหมือนกัน แหะๆ) เพราะแม่ชอบให้คนอื่น    แต่ผมกลับไม่เสียใจ ผมภูมิใจในตัวแม่มาก   แม่เราให้กำเนิดเรามาก็บุญแล้ว  เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก ยันโต เหนื่อยแค่ไหน แม่ก็ทน เพราะความรักลูก
แม่ทำให้ผมมีโอกาศเจอธรรมะ  สอนให้ผมเป็นคนดี คุณคิดว่า ชีวิตนี้คุณมีความสุขเพียงพอหรือยัง 
เมื่อคุณมีความสุขแล้ว คุณนึกถึงบุคคลผู้มีพระคุณต่อเรามากที่สุดในชีวิต บ้างมั้ย ครับ

              วันเกิดคุณ คุณไปเลี้ยงฉลอง แล้วนึกถึงผู้ให้กำเนิดบ้างหรือเปล่า เคยคิดที่จะตอบแทนบุญคุณบ้างมั้ยคับ
             ถ้ายัง ก็กลับไปกราบท่านนะครับ ขอขมาท่านในเรื่องที่เราเคยทำไม่ดี   หลายคนไม่มีโอกาศเหมือนคนที่มีพ่อแม่ครบนะ

เมื่อวานวันเกิด แม่ผมครับ แม่ผมเกิดวันที่ 23มคปี 2500

           ท่านโทรมาหาผม บอกว่า ขอแค่อย่างเดียวนะลูก  ขอให้ผมเป็นคนดีตั้งใจเรียน แค่นี้ครับ
ท่านไม่เคยขอ เงิน ทอง ไม่เคยขอ สิ่งของหรือ อะไรจากเรา
ท่านหวังเพียงให้ลูก นั้น เอาตัวรอดในสังคม อย่างสมบูรณ์แบบ คือ เก่ง และ ดี และมีความสุข


ในโอกาศนี้ผมขออาราธนาสิ่งศักดิ์สิทธ์ คุ้มครองให้แม่ ให้พ่อ ปลอดภัยจากอุบัติเหตุ โรคต่างๆ อันตรายทั้งปวง
ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ มีความสุข ตลอดไป ครับ

              ทุกวันนี้ผมกลายเป็นคนขี้สงสารคน เห็นคนที่ลำบากหน่อยก็อยากจะช่วย ถ้ากำลังเราีมี เช่นคนขอทานก็ ให้เงินเค้าบ้าง เค้าจะได้มีข้าวกิน อิ่มอย่างเรา เพราะเค้าไม่ได้นอนสบาย อยู่สบาย อย่างเรา

แม้จะได้บุญไม่เยอะเท่ากับทำบุญกับพระผมก็ทำเพราะสงสาร แม่ผมเป็นคนขี้สงสารผมเลยติดมา

               หมา หมู แมว ไก่ ฯลฯ สัตว์โลกร่วมทุกข์ทั้งนั้นครับ   ใครที่เลี้ยง สัตว์เีลี้ยงแล้วไม่ดูแล ปล่อยมันหิว ทรมาน ปล่อยมันเหงา อย่าเลี้ยงเลยครับ เป็นบาปเปล่าๆ และโคตน่าสงสารเลย เวลาคุณดูที่แววตาของมัน

                  แล้วผมมีเวลาว่าง ก็ไปวัดไปสวดมนต์ทำวัตรเย็น แต่ไม่ได้ไปบ่อย เนื่องจากไม่ค่อยว่าง และสาเหตุการไม่ค่อยว่าก็มาจากตัวเอง ที่เอาเวลาไปทำอย่างอื่นอย่างที่คนทั่วๆไปทำ  ไปเที่ยวบ้าง  เล่นเกม ทำอาหารกิน เรียน ทำงานจากการเรียน แล้วก็มาอ้างว่าไม่ว่างเพราะเอาเวลาไปทำพวกนี้ ทั้งๆที่ ไปสวดมนต์ทำวัตร นั่งสมาธิ แค่วันละ ไม่ถึง 2ชม 

ทีเล่นเกม 4-10 ชม ทำไมว่างเล่นจัง

              เวลาของคนเรานี้หมดไปกับเรื่องไร้สาระ ซะ ส่วนใหญ่

เคยคิดกันมั้ยครับ ว่าตายแล้วไปไหน ทำดี ทำชั่ว มีผลต่อการเกิดในภพหน้ามั้ย

                ผมเป็นคนเชื่อเรื่องกรรม ตอนเด็กๆอาจจะไม่เชื่อ แต่ได้มีโอกาศเจอธรรมะ จากในวัด(จากหนังสือในวัด)

แรกๆผมก็เฉยๆ หลังๆมาเริ่มเกิดการกลัวครับ  ที่ว่าทำกรรมแบบนี้ ได้รับแบบนั้น

คนฆ่าไก่ โดยเอาฆ้อนทุบหัว   ได้รับกรรม โดนรถชนบาดเจ็บที่หัว 

ตอนเด็กผมเคยยิงกิ้งก่า แรกๆไม่โดน หลังๆมายิง 25เมตร โดนหัวสบายๆ มันชอบเกาะต้นไม้ เช่นต้นม่ะม่วงใหญ่ๆ   แถมยังเคยฆ่าไก่อีก สาระพัด จะทำชั่ว  ลักเล็กขโมยน้อย
 ก็ยังไม่รู้สึกอะไร

               พอโตมา (ประมาณ 15 ปีผ่านไป)

ผมมาเรียนต่างจังหวัด มีวันนึง ขับมอไซค์ มาสี่แยก เจอรถยนต์ผ่าไฟแดงมา ชน ผม

(เหตุการณ์ผ่านไปแล้ว 3ปีได้) ผมยังจำได้ดี   ตอนนั้นเหมือนโดนอุกกาบาตพุ่งใส่ เพราะมันใหญ่ และเร็วมาก

เปรี้ยง เหมือนฝันไป ผมสลาบคาที่ แต่ผมคิดว่าผมตายแล้วล่ะ เพราะผมฝันเห็นคนมามุงคนโดนรถชน มองไป อ่าวนั่นมันร่างเรานี่หว่า   ผ่านไปประมาณ15นาที  ผมลืมตา ขึ้นมา คนมามุงประมาณ 50-60 คนได้

พยาบาลก็ทำหน้าที่ปฐมพยาบาล ค่อยๆเคลื่อนย้ายเพราะกลัวกระดูกผมหัก

ไปถึงโรงพยาบาล ก็ทำแผล โดนแอลกอฮอล์ทาที่แผลสด แบบว่าทูโคตแรงเพราะมีฝุ่นเกาะที่แผล ความรู้สึกเหมือนเอากระดาษทรายมาถูเลยทีเดียว ก้นเหมือนกระดูกจะร้าว เพราะกระแทกแรงมาก โดนเอาเข็มทิ่ม ที่แขนเพื่อให้น้ำเกลือตลอดเวลา เจ็บจิ้ดๆ แต่เทียบไม่ได้กับความแสบทีหลังมือ เพราะแผลเหวอะแดงเลย

ญาติๆเพื่อนๆ ฯลฯ มาดูผมมาเยี่ยม ให้กำลังใจที่ดี   แต่แม่ผมมาไม่ได้เพราะท่านติดงาน

ผมนอนอยู่ 6วัน กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน เวลาโคตเดินช้าอ่ะ

ผ่านไปซัก 1-2เดือน ผมก็มานั่งนึก ว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ คิดได้ว่าคงเป็นเพราะกรรมตอนเด็กๆ ที่เราเคยทำไว้ ทั้งฆ่าสัตว์ ทรมาน ฯลฯ

แต่มันยังไม่จบ

ผมยังมีกรรมเรื่องลักขโมยอีก

ผ่านไปอีก 1ปี  ผมก็อยู่อย่างปกติ  แต่มันนี้มันไม่ปกติ ลงที่ล่างหอ จะเอารถไปกินข้าว

ไม่เจอรถ  ซวยละสิ  เดินหารอบหอ อยู่ 2ชม ไม่เจอ ไปหาเจ้าของหอ ก็ไม่รู้ สรุป รถหาย

นี่คือต้นเดือน

ยังมีปลายเดือนอีก  รถคันใหม่ เอาไปร้านเกมส์ ตอนฝนตก เล่นเกมส์2ชม จะกลับ หอ ออกมา  รถหายอีกแล้ว   อันนี้แทบไม่ต้องคิดเลย กรรมแท้ๆ  1 เดือน 2คัน 

และ เวลาผ่านมาเรื่อย กระเป๋าตัง โทรศัพท์ผมก็หาย เรื่อยๆ เงินทองก็ไม่ค่อยมีใช้

ล่าสุด เพิ่งผ่านมาไม่ถึง 1เดือน(หายประมาณ เดือน ธค53)  เป๋าตัง โทรศัพท์หายอีกแล้ว    มีเงินประมาณ 300 โทรศัพท์ก็ไปหมด

ทั้งๆที่ผ่านมาผมก็ทำบุญ สม่ำเสมอ ไม่เคยลักของ หรือ ยักยอกใคร

แต่กรรมมันแรงจริงๆ ช่วงที่เราไม่เคยทำบุญเลย 2เดือน กรรมชั่วมันแรงกว่ากรรมดีที่มีอยู่ เลยส่งผลซะ

ตอนนี้เมื่อมือแล้วครับวันหลังจะมาต่อเรื่องกรรมแล้วกัน

เจอกันสกู๊ปหน้าครับ 

สวัสดีครับ