ความรัก...ความเหงา...หรือแค่ต้องการใครสักคน

ความรักเป็นคำง่ายๆ ที่หลายคนคุ้นเคยและอาจจะพร่ำพูดกันบ่อยๆ แต่มันเป็นเรื่องที่พูดให้เข้าใจได้ยากถึงความหมายที่แท้จริงและหากจะพูดไปก็จะเป็นการปรามาสความรู้สึกของผู้อื่น.....เพราะบางคนยังแยกไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าระหว่าง "ความรัก" กับ "ความเหงา" มันต่างกันอย่างไร....ความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ในการครองคู่ กับความรักที่บริสุทธิ์มันต่างกันอย่างไร
ซึ่งแรงผลักดันในการที่ทำให้คนอยากมีคู่และแสวงหาคู่มันจึงมาจากหลายปัจจัย....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันทางเพศเมื่อฮอร์โมนทำงาน....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันของความเหงา อ้างว้าง เดียวดาย ความต้องการใครสักคน.....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันของสภาพสังคมรอบข้างบีบบังคับ......หรือแม้แต่กระทั้งจากแรงผลักดันของปัจจัยทางเศรษฐกิจ
แต่จะมีใครบ้างที่แต่งงานได้แต่งงานกันด้วยความรักอย่างแท้จริง???
มีหลายต่อหลายคู่อยู่ด้วยกันแต่งงานกันโดยที่เค้ายังไม่มีความรักให้แก่กัน.....แต่พออยู่ด้วยกันไปนานๆ มันก็เกิดความเคยชิน....เกิดความคุ้นเคย....เกิดความชินชา....ก็อยู่ๆ กันไปผูกพันกันไป....ก็เลยเข้าใจว่าอยู่ด้วยกันไปนานๆ แล้วความรักมันจะน้อยลง....ซึ่งอันที่จริงแล้วเค้าไม่ได้รักกันมาแต่ต้น หรือไม่สามารถพัฒนาความรู้สึกที่มีให้เป็นความรักได้ในภายหลัง....ก็เลยอยู่ๆ ด้วยกันไปอย่างนั้น....ก็เข้าใจว่านี่แหละความรัก....อาจมีเบื่อๆ บ้างแต่ก็ขาดกันไม่ได้...กลายเป็นความคุ้นเคยกันไป....ซึ่งความรักที่แท้จริงนั้นมันหวานชื่นกว่านั้นมากและไม่มีจืดจางหายไป....วันแรกเคยรักกันอยู่อย่างไรวันสุดท้ายก็ยังหวานชื่นในรักอยู่อย่างนั้น
แต่ก็มีหลายต่อหลายคู่อยู่ด้วยกันไปทะเลาะกันไป...ไม่เข้าใจกัน...ไม่พอใจกัน....ไม่ยอมปรับตัวเข้าหากัน....ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เกิดจากความรักที่มีให้แก่กันยังไม่มากพอ....หรืออาจกล่าวได้ว่ายังไม่รักมากพอที่จะครองคู่กัน....แต่ที่ตัดสินใจครองคู่กันก็เพราะแรงผลักดันต่างๆ ตามที่ได้กล่าวมาข้างต้น....ซึ่งเมื่อแรงผลักดันต่างๆ ลดน้อยลงหรือได้รับการตอบสนองอย่างเต็มที่แล้ว....ก็จะเริ่มเกิดปัญหาชีวิตคู่ตามมา....เกิดความไม่เข้าใจกัน ไม่ใส่ใจกัน ไม่ปรับตัวเข้าหากัน ไม่ยอมกัน จนในที่สุดก็อาจจบลงด้วยการเลิกกันไป หรือประพฤตินอกใจกันในที่สุด
ที่ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้ก็คิดอยู่นานเพราะมันเป็นเรื่องที่บางคนไม่เข้าใจโดยเฉพาะวัยรุ่น....แต่ที่เขียนก็เพื่ออยากจะบอกหลายคนว่า....จิตใจของคนเรามันมีซอกหลืบของความคิดที่ซับซ้อน.....มีความรู้สึกมากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกหลืบเหล่านั้น.....ในความรู้สึกที่เราบอกว่านั้นคือความรัก มันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นอีกมากมาย.....มีทั้งความเหงา....ความโหยหา...ความต้องการ.....ต้องการสัมผัสรูปกาย....ต้องการปัจจัยฐานะ....ต้องการความมั่นคงของชีวิต....ต้องการเอาชนะ.....ต้องการครอบครองเหนือผู้อื่น....ซึ่งผสมรวมกันอยู่ในความรู้สึกซึ่งเราเหมาเรียกมันไปทั้งหมดว่า "ความรัก"
แต่เมื่อตัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปเราจึงจะพบว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกที่เราบอกว่ารักนั้น....มันมีความรักแท้ๆ อยู่มากน้อยเพียงใด....ซึ่งคนส่วนใหญ่น้อยคนนักที่จะมาพิเคราะห์ถึงความรู้สึกของตนเองเช่นนี้.....
โดยเฉพาะภาพยนต์ส่วนใหญ่ในปัจจุบันทำให้วัยรุ่นเข้าใจความหมายของคำว่ารักน้อยลงไปมาก....ส่วนใหญ่จะเป็นหนังประเภทที่ว่าคนเหงาสองคนมาเจอกัน.....มันจึงเป็นการสร้างค่านิยมและกำหนดพฤติกรรมในการคบหากันโดยอาศัยเพียงแค่ความต้องการบำบัดความเหงาของตนเองเป็นที่ตั้ง.....เมื่อยังไม่ทันได้ตรองดูในความรู้สึกของตนเอง....ยังไม่ได้แยกแยะความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอง....ก็ตัดสินใจไปอยู่กินด้วยกันแล้ว.....ก็เลยเข้าใจว่านี่แหละคือรูปแบบของความรัก...
ซึ่งเมื่อความต้องการต่างๆ มันได้รับการตอบสนองอย่างเต็มที่แล้วมันจึงเริ่มมารู้สึกว่าคนๆ นี้อาจจะไม่ใช่คนที่เรารักและต้องการที่จะใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน.....สุดท้ายก็อาจจะเลิกกันไป หรือต้องจำฝืนทนอยู่ด้วยกันไปด้วยพันธะที่มี เหมือนสุภาษิตที่กล่าวว่า "ใหม่ๆ น้ำต้มผักก็ยังว่าหวาน เมื่ออยู่ไปนานๆ แม้น้ำผึ้งหวานก็ยังว่าขม" ฉันใดก็ฉันนั้น
ทั้งหมดจึงเป็นปฐมบทของปัญหาชีวิตคู่ของชายหญิงที่พบมากขึ้นในปัจจุบัน....ด้วยเหตุที่ว่าไม่เข้าใจจิตใจตนนั้นเอง.....
ดังนั้น....หากวันนี้คุณยังไม่เจอกับรักแท้ หรือยังไม่มีรักแท้ให้แก่ผู้ใด....ก็อย่าเพิ่งไปไขว่คว้าหาใครมาผูกมัดด้วยเหตุแห่งความเหงาหรือความต้องการอื่นใด อันจะเป็นการทำให้ใครหลายคนต้องช้ำใจในภายหลัง.....เพราะเมื่อไหร่ที่คุณเจอคนที่ทำให้คุณรักเค้าอย่างบริสุทธิ์ใจ คุณจะรู้ว่าที่ผ่านมามันไม่ใช่ความรัก และจะรู้ว่ารักแท้นั้นมันละมุนละมัยในความรู้สึกเพียงใด....มันเป็นความอ่อนโยนความเอื้ออาทรให้กัน....เป็นความรักที่จิตใจ มิได้อยู่ที่หน้าตา ฐานะ หรือปัจจัยอื่นใด....เป็นรักแท้ที่ไม่มีจืดจางแม้ลมหายใจสุดท้ายของชีวิต....

ก็ขอให้โชคดีในความรักแท้นะครับ