การลืมคนที่เรารักมากที่สุดอาจดูยากเย็นเกินทำใจ

แต่การเอาชนะใจตัวเองให้ได้ ยากเย็นกว่า... แต่ต้องทำ

แม้คนเคยรักเคยผูกพันกันมา จะยังมีเยื่อใยบางๆ หลงเหลืออยู่

แต่เราจะยอมปล่อยให้สายใยบางๆ เส้นนั้น มารัดคอจนตายทั้งเป็นเลยเหรอ..?


อย่ามัวแต่คิดว่าเขาคือที่สุดของชีวิต และต่อจากนี้ไปจะไม่รักใครอีกแล้ว...!

แม้เรื่องราวความรัก จะกลายเป็นเรื่องเล่าที่ตัวละครสองตัวต่างแยกทางกันเดิน

แต่ก็ใช่ว่าเราจะเดินทางเพียงคนเดียวลำพังไม่ได้


เรายังสามารถพบเจอและมอบหัวใจให้ใครได้อีก เรายังลืมตาอ้าปากได้สบาย

ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเอาชีวิตทั้งชีวิต ไปผูกติดอยู่กับเขา...

" ไม่อยากลืมเขา ก็ไม่ต้องลืม เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำที่ดี "

แต่ถ้าการที่ไม่สามารถลืมเขา แล้วกลายเป็นบ่วงที่คอยติดตามหลอกหลอนเราไปตลอด

ลืมเขาให้หมดจากใจเสียดีกว่า เขาเป็นเทวดาหรือก็เปล่า ทำไมเราถึงยังไม่ผลักเขาออกไปจากใจเสียที


ลองนึกดูสิว่าป่านนี้เขากำลังทำอะไร เขากำลังหยิบรูปเราขึ้นมากอดแนบอก..

ด้วยความพิศวาสอย่างนั้นหรือก็ไม่ใช่ เขาอาจจะกำลังอยู่กับใครที่ไหนสักแห่งหนึ่งก็เป็นได้

เขามีสิทธิ์ทำอะไรที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ ทำโดยไม่จำเป็นต้องบอกเรา ไม่จำเป็นต้องมีเรา


ไม่เห็นต้องเสียเวลาไปนั่งคิดถึงเขา ซึ่งก็เป็นแค่คนในอดีต

ความจริงแล้วเป็นเพราะเรายังงมงาย เพราะเรายังไม่อยากลืมเขาต่างหาก...!!!