...เรื่องมีอยู่ว่าวันหนึ่ง มีทหารไทยขี้เหงาคนหนึ่ง ยืนเข้าเวรอยู่บริเวณชายแดนที่มีแม่น้ำเป็นพรมแดนกั้นระหว่างประเทศ ขณะที่กำลังยืนเหงาอยู่นั้นก็บังเอิญมองไปเห็นทหารยามของประเทศเพื่อนบ้าน ที่กำลังยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเช่นกัน



....ด้วยความเหงาจึงอยากทักทายทหารของประเทศเพื่อนบ้าน แต่..ด้วยความกว้างของแม่น้ำจึงไม่สามารถพูดคุยทักทายกันได้ จึงได้แต่ส่งสัญญาณมือถึงกัน..

ทหารไทย: เจ้าน่ะ..เป๋นทหารแน้วได๋ (คุณเป็นทหารอะไร)

ทหารประเทศเพื่อนบ้าน: ....?....



แล้วทหารไทยก็ส่งสัญาณมือถามต่อไปว่า..
ทหารไทย: เป็นทหารราบแม่นบ่
ทหารประเทศเพื่อนบ้าน:......?.....



เมื่อทหารไทยไม่เห็นทหารของประเทศเพื่อนบ้านส่งสัญญาณมือตอบกลับ
ทหารไทยจึงส่งสัญญาณมือทำท่าทางว่ายน้ำ

ทหารไทย: เป็นทหารเรือแม่นบ่..
ทหารของประเทศเพื่อนบ้าน:.....?.......



เมื่อทหารไทยไม่เห็นทหารของประเทศเพื่อนบ้านส่งสัญญาณมือตอบกลับ..
ทหารไทยจึงส่งสัญญาณมือทำท่าทางใส่ลูกกระสุนปืนใหญ่

ทหารไทย: เป็นทหารปืนใหญ่แม่นบ่
ทหารของประเทศเพื่อนบ้าน: ....?.....



เมื่อทหารไทยไม่เห็นทหารของประเทศเพื่อนบ้านส่งสัญญาณมือตอบกลับ
ทหารไทยจึงส่งสัญญาณมือทำท่าส่องกล้อง

ทหารไทย: เป็นทหารสอดแนมแม่นบ่
ทหารของประเทศเพื่อนบ้าน:.....?.....



แล้วทหารของประเทศเพื่อนบ้านเราก็โกยอ้าวกลับกรมกอง ทิ้งให้ทหารไทยงงแต๊ก!...
กับเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้น...



ณ กองลาดตระเวณของทหารประเทศเพื่อนบ้าน

"มีหยัง?..บักจ่อย" นายทหารระดับหัวหน้าถามลูกน้องที่วิ่งหน้าตาตื่นมา
"ข้อย..สิขอลาออกเด้อคับ"
"ฮ่วยยย.....ลาออกเฮ็ดหยัง " นายทหารระดับหัวหน้าถามลูกน้องด้วยความสงสัย



ก็บักตะหานไทย นั่นแล่ว"
"ส่งสันย่านมื่อมาถึงข้อย..จั๊งสี้" (ส่งสัญญาณมือถึงฉันอย่างนี้) ทหารยามนายนั้นกล่าว รายงานหัวหน้าของตนเองตัวสั่น



"เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน"



"ฉันจะว่ายน้ำข้ามฝั่ง"



"ไปอัดตูดแก"



"จนตาโบ๋ว"
"ข้อยย่านอีหลีเด้คับ"