“หากคำว่ารักที่เคยให้ใครไป มันย้อนกลับมาทำร้ายเราให้เจ็บใจ แล้วเราจะทนต่อไปใยเพราะรักนั้นทำร้ายกันมากเกินไปจริงๆ”         
             

ฉันก็เป็นผู้หญิงที่เกิดมาพร้อมกับความจริงใจ หาใช่เคยหลอกลวงใครไม่ แต่ทำไมฟ้าถึงไม่เป็นใจให้ฉันมีใครสักคนที่ฉันรัก ฉันไม่รู้ว่าทำไมทุกวันนี้ยังคงเจ็บปวดกับความรักเก่าๆที่ไม่เคยสมหวัง มีแต่เจ็บกลับมาทุกครั้งไปเมื่อได้เริ่มรักใคร ไม่เข้าใจว่าทำไมใจต้องเจ็บ ก็รู้อยู่ว่ามันคือบทเรียน แต่ทำบทเรียนนี้มันสอนฉันแล้วสอนฉันอีก นี่คือความไม่เข้าใจของฉัน ฉันเคลือบแคลงใจตลอดเวลา ตั้งแต่เริ่มรู้จักคำว่ารัก ทำไมรักของฉันในแต่ละครั้งจะต้องให้ทางเลือกมาสองทางให้เดินเสมอ ทำไมไม่ให้มาแค่ทางเดียวจะได้ไม่ต้องเลือก แต่ทางเลือกที่ฉันเลือกเดิน ฉันไม่เคยทำให้ใครเจ็บฉันห่วงใยและใส่ใจคนรอบข้างเสมอว่าใครจะเจ็บกับการเลือกของฉันหรือไม่ แต่ฉันก็เห็นว่าการเลือกของฉันไม่มีใครที่ต้องปวดใจ มีก็แต่เพียงแค่ฉันที่ทนปวดร้าวอยู่ลำพัง แต่แล้วใยมื่อฉันเป็นคนกลางระหว่างทางเลือกแล้วทำไมเขาต้องเลือกทางที่ให้ฉันเจ็บมาตลอดไม่ว่าจะเมื่อไหร่ นานมากแค่ไหน หรือเมื่อไม่นานมานี้เอง ฉันรู้แต่ว่าความรักมีแต่ความเจ็บปวดเสมอ รักมันเข้ามาเร็วมาก ทำให้ฉันมีความสุขมาก และมันก็ทำให้ฉันทุกข์มากด้วยเช่นกัน         

                    ปัจจุบัน ฉันไม่กล้าที่จะรัก ฉันไม่กล้าที่จะเข้าไปทักทายกับคำว่าผิดหวัง ฉันไม่กล้าที่จะเข้าไปพูดคุยกับคำว่าเพื่อนใจ แต่ฉันก็ยังคงมีชีวิตต่อไปเพื่อคำว่า “ตัวเอง” ฉันก็อยู่มาได้ ฉันก็ยืนหยัดมาได้ แล้วทำไมฉันจะอยู่ต่อไปไม่ได้ ก็แค่ทนเหงา ทนอ้างว้าง ทนปวดร้าวบ้างในบางเวลา แต่ก็ไม่ต้องมานั่งโศกากับคำว่า “เสียใจไปจนตาย”         “อุทาหรณ์สั้นๆสำหรับความรักของคนที่ไม่เคยรู้จักรักที่แท้จริงเสียที”