สรรพลี้หวน (อ่านว่า สับ-ลี้-หวน) เป็นวรรณกรรมท้องถิ่นทางภาคใต้ (จังหวัดนครศรีธรรมราช) ไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัดว่าใครเป็นผู้ประพันธ์ สันนิษฐานกันว่าคงจะเป็นปลายสมัยกรุงศรีอยุธยา ลักษณะการประพันธ์ เป็นแบบ นิทานคำกลอน หรือ กลอนสุภาพหรือ กลอนแปดตามขนบนิยม เนื้อหาเป็นคำผวนเกี่ยวกับเรื่องเพศและอวัยวะเพศ มีเนื้อหาชวนให้ขบขันมากกว่าก่อให้เกิดอารมณ์ทางเพศ มีความยาว 197 บท เนื้อหายังไม่จบสมบูรณ์
สรรพลี้หวนสำนวนเก่าพิมพ์เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2516 โดยขุนพรหมโลก (นามแฝง) ซึ่งผู้พิมพ์ให้ความเห็นไว้ว่า ผู้แต่งอาจเป็นชาวนครศรีธรรมราช แต่งขึ้นประมาณ พ.ศ. 2425 - 2439 ต่อมามีผู้แต่งเลียนแบบขึ้นอีกหลายสำนวน ในหอพระสมุดเองมีหนังสือเรื่องหนึ่งชื่อ "ศัพท์ลี้หวน" ซึ่งมีลักษณะใกล้เคียงกัน

สรรพลีหวนเป็นนิทานคำผวนของคนใต้ ที่ใช้อ่านใช้ท่องกันเพื่อความสนุกปาก แต่มีข้อห้ามว่าอ่านแล้วท่องแล้วห้ามแปล อิๆ

   นครรังยังมีเท่าผีแหน        กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา
    เมืองห้างกวีรีหับระยับตา        พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง
    สูงพอดีหยีหิบพอหยิบติด        ทองอังกฤษสลับสีด้วยหนีหัง
    กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง        เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย

    มีเมียรักภักตร์ฉวีดีทุกแห่ง        นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย
    เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย        ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน
    มีลูกชายไว้ใยชื่อไดหยอ        เด็กไม่ลอเกิดไว้ให้ทีหัน
    นอนเป็นทุกข์ดุกลอยิ่งคอดัน        ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี

    ต้องไปขอลูกสาวท้าวโบตัก        มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไหหยี
    เป็นลูกเนื้อเชื้อนิลนางหิ้นปลี        เมืองห้างชีปกครองทั้งสองคน
    หยิบกระดาษดินสอมาจอดับ        เขียนแล้วพับอ่านดีครบสี่หน
    ให้เสนีมีหือถือนิพนธ์        เด็กหนึ่งคนก้มพักตร์มาดักรอ

    จึงตรัสใช้เสนีให้คลีหาน        สูรีบผ่านบ่ายพักตร์เถาะดักหยอ
    ผมเป็นโรคเหน็ดเหนื่อยหัวเดือยปอ    รักษาพอมาคลายกินหายควี
    แต่นายใช้จำกัดดัดไม่ขอ        ถึงเด็กรอต้องไปถึงไหหยี
    รักษาโรโคตวยพวยทันที        จากบุรีเร็วพลันดันไม่รอ

    เข้าป่าแกแลทั่วกลัวผีเห็น        เดินเย็นๆตัดตรงใต้ดงหลอ
    พบสระศรีบัวชุกดุกขึ้นออ        เด็ดสองลอดุ่มกลิ่นหอกหมินดี
    ชะนีหงส์ลงดินลงกินน้ำ        เดินมุ่งตามเห็นรอยหอยกับหมี
    พบเบื้องอ่างถางใหญ่ไหของคี    ใครมาตีแตกสะเก็ดเหมือนเด็ดยอ

เที่ยวจรดลยนเค็จไม่เสร็จเรื่อง    ใกล้ถึงเมืองหิวจี้ไม่มีหอ
    อดข้าวน้ำสามวันดันทั้งวอ        บอบเสียพอตัวกูเรื่องหูรี
    พบดอกปอกอดำจำต้องเด็ด        ยีให้เหม็ดเกลี้ยงวาวเหมือนหาวสี
    บรรลุถึงเขตทางเมืองห้างชี        เจ้าธานีหัวด่างเป็นสางคลา

    กำแพงก่อต่อด้านทหารเฝ้า        เสียงคนฉาวเข้าไปถึงใดหลอ
    พวกเสนาเซ็กเซ็กเด็กมารอ        มายืนออถามดูแล้วหูดี
    เราจากไกลไฉแข็งเก่งนักหนา    ถือสาราจะเข้าไปให้ไหหยี
    ท้าวโบตักจอมวังยังพอดี        เจ้าหิ้นปลีคีหันหรือฉันใด

    นายข้อดีว่าอยู่เปิดตูแอด        ตาดเกือบแขดเสียงเบียดเรียดไม่ไหว
    นายดักหยอรายงานแล้วผ่านไป    เห็นข้อไลนั่งกันกับภรรยา
    ค่อยคอด้อมน้อมกายถวายสาร    คลีถึงหานวันนี้ดีเข้าหา
    เนตรยนเค็จเสร็จสรรพพรับสารา    ในวาจาโคตวยรักด้วยกัน

    ได้จากเมืองห้างกวีเจ้าคีแหม        มาพูดแย้มบุตรีไปดีหัน
    ให้ใดหยอขอดูเป็นคู่กัน        โบตักนั้นหิ้นปลีพลอยดีใจ
    เรียกลูกสาวขาวเด็ดเหมือนเห็ดยาง    พิศพางค์รัศมีราศีไห
    ผู้ใดยลทุกเค็จมีเม็ดใย        พอเติบใหญ่เป็นทุกข์เพราะหุกลี

    ได้ฟังพ่อถอดอกเดินออกหา        นั่งวันทาลกลกน้ำหกสี
    เรียกลูกมาเป็นไฉนเรื่องไหคี        ได้ลูกนี้เข้าใจเพราะใดคอ
    เจ้าฟังพ่อยอดกจะยกเรื่อง        อย่าคอเดืองเล่าไปเรื่องใดหยอ
    พ่อจะยกหกเท็จเรื่องเด็ดยอ        เด็กไม่ลอข้ามแดนมุ่งแม่นมา
เครดิตพันทิป โดยท่านขุน