ทุกท่านที่อ่านกระทู้นี้กรุณาส่งอีเมลล์ไปอีกเพื่อให้ผู้รับคำนึงถึงสิ่งที่ท่านลืม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีบุรุษผู้หนึ่งค้นหาหญิงงามที่จะมอบความรักอันบริสุทธิ์ให้กับตน

บุรุษผู้นั้นมีรูปที่งดงามเกินบุรุษใดในสามโลก

เค้าออกเดินทางไปทั่วแว่นแคว้น

แคว้นแล้วแคว้นเล่าเค้าได้พบหญิงงามประจำแคว้นมามากมาย

แต่เขากลับไม่พบบุคคลที่ให้ความรักเขาอย่างบริสุทธิ์ใจอย่างแท้จริง

พวกนางเหล่านั้นหลงแค่เพียงรูปโฉมอันงดงามของตนเท่านั้น

หญิงสาวมากมายยอมตกเป็นของเขาโดยง่าย

อยู่ในคฤหาสถ์อันโอ่อ่า

มีข้าทาสบริวารพร้อม

และมีหญิงงามอีก 500,000 นางที่ยอมเป็นเมียเขา

แต่ละนางก็ปรณนิบัติสามีอย่างดีจนเขาคิดว่านี่คือรักที่ได้จากสตรี

ที่เป็นรักอันบริสุทธิ์เหนือรักใด

จนวันนึงสิ่งที่ไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้น

มีสงครามทางด้านหัวเมืองเขาจึงต้องออกรบ

เขาร่ำลาภรรยาทั้งหมดทั้งมวลของเขา

ในการรบครั้งนั้นเขาได้รับบาดเจ็บจากการถูกไฟครอก

ทุกคนต่างคิดว่าเขาตายในสนามรบ

แต่เขาได้รับการช้วยเหลือจากพ่อค้าเร่

รูปการใบหน้าเขาตนนี้เปียบประดุจอสูรกายยามราตรี

เขาเดินทางกลับมา

แต่ทุกคนไม่มีใครจำได้แม้ว่าเขาจะแสดงตนเพียงใดก็ตาม

หญิงสาวเหล่านั้นต่างแบ่งสมบัติอันมหาศาลแล้วแยกย้ายกันไปก่อนหน้านี้แล้ว

เขาเดินไปตามท้องถนนเหมือนขอทาน

นี่หรือคนที่รูปงามที่สุดในสามโลก

เขาเดินมาจนถึงหน้ากระท่อมแห่งหนึ่ง

กระท่อมที่เขาลืมเลือนมัน

เขาเปิดประตูกระท่อมแล้วพบกับ...

หญิงชราภาพคนหนึ่งที่นั่งอยู่

ลูกแม่ นั่นคือคำที่หญิงชราเอ่ยออกมา

ทั้งๆที่สภาพเขาตอนนี้อย่างกับปีศาจ

เขาลงกอดมารดาทั้งน้ำตา

นี่เขาลืมแล้วหรือว่ามีสตรีผู้หนึ่งที่งมงามในสายตาเขาเสมอ

ให้รักอันบริสุทธิ์เหนือรักใดทั้งมวล

โดยไม่ต้องการการตอบแทน

และไม่มีวันจางหาย

ไม่ว่าเวลาจะล่วงเลยมากี่ปีก็ตาม

นี่แหละรักที่คงอยู่ชั่วนิจนิรัดร์