คนโง่ พร่ำเพ้ออยู่กับอดีตที่เปลี่ยนแปลงงไม่ได้

มักมีความคิดถอยหลังทั้งๆ ที่ชีวิตต้องก้าวไปข้างหน้า

จึงขัดแย้งกับความเป็นจริงแห่งโลกอยูเนืองๆ


คนฉลาด เพ้อ่เจ้ออยู่กับอนาคตที่ยังไม่จริง

มักมีความคาดหวังอันยิ่งใหญ่แต่เป็นไปได้น้อย

จึงรู้สึกไม่พึงพอใจกับโลกแห่งความจริงที่เป็นอยู่ตลอดเวลา

 
คนเจ้าปัญญา ย่อมยืนอยู่บนปัจจุบัน

แล้วยึดอดีต ปัจจุบัน อนาคต ให้เป็นเส้นตรงเดียวกัน

เอาพลังแห่งอดีตมาสร้างปัจจุบันให้สมบูรณ์เพื่อสานสร้างอนาคตที่งดงาม

จึงดำรงอยู่อย่างมีความหมาย มีความหวัง และมีโอกาสสำเร็จใหญ่ยิ่ง

 


       จากหนังสือ คนโง่ คนฉลาด คนเจ้าปัญญา แปลโดย ไชย ณ พล