ผมเดินเลยร้านขายบุหรี่ตรงหน้าลาน Central World ไป
ก่อนจะตัดสินใจวกกลับมา หยิบ LM เขียว, ไฟแช็ก และ เดนทีนสองห่อ และจ่ายเงิน

เป็นการซื้อบุหรี่ให้ตัวเองครั้งแรกในชีวิต

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่า คนขายบุหรี่ ดุจังครับ
เราก็ต้องวางท่าเนอะ ไม่ให้เขารู้ว่าเพิ่ง (กำลังจะ) สูบครั้งแรก
ตอนจ่ายเงิน ถ้าเขาสังเกตดีๆ คงจะเห็นมือของผมสั่นอยู่

หลังจากเดินดูกางเกงในห้าง Platinum ได้ไม่นาน ก็ออกมานั่งนอกห้าง
และลังเลอยู่สักพักใหญ่ๆ

ก่อนที่จะตัดสินใจ หยิบมันออกมาจากกระเป๋า ...

ความรู้สึกตอนนี้คล้ายๆกับเวลาที่ผมต้องออกไปเล่นละครเวที สมัยที่อยู่ ม. ปลายเลยครับ
มันเหมือนมันเกรงสายตาคนรอบข้าง ว่าจะมองเรายังไง

ถ้าผมดูดเข้าไปครั้งแรก แบบใช้อวัยวะผิดส่วน
ผมอาจจะไอคลุ้งออกมา แล้วคนรอบข้างก็จะรู้ทันทีว่า 'ไอ้เด็กนี่เพิ่งหัดสูบนี่หว่า'
มืออาชีพเรื่องบุหรี่อาจจะมองออกได้ไม่ยาก
ตั้งแต่ท่าทางที่ผมคีบบุหรี่ไว้ในมือแล้ว

ผมเอาบุหรี่คาบในปาก เอามือป้องลมที่แสนแรง และจุดไฟแช็ก
พร้อมกับดูดจ๊วบแรกเข้าปอดไป ... โชคดีที่ผมไม่ไอออกมาครับ

ความรู้สึกแรก ... "เหม็น"

ตอนที่ผมลองเหล้าครั้งแรกก็เหมือนกัน มันขมครับ
แต่คนละอารมณ์กับบุหรี่ เพราะเวลาที่ผมยืนดมควันบุหรี่ที่คนอื่นสูบ มันหอมชอบกลนะ =P
แต่พอมาสูบเอง มันดันขมกว่าที่คิดครับ =D

ผมก็ไม่รู้ จินตนาการไม่ออกเหมือนกันว่า
คนทั่วไป ลองสูบบุหรี่ เพราะอะไร?

ส่วนตัวผมเอง เพราะ อยากลอง ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
เป็นเหตุผลข้อแรก ที่อยู่ในแบบเรียน วิชาสุขศึกษา ม.ต้น
สาเหตุของการ 'ติดบุหรี่'
และผมก็เป็นเหยื่อ =P เป็นหนึ่งในนั้น

ทันทีที่ควันเข้าปอด จิตใจผมก็เริ่มหลุดลอย

ผมก็รู้ว่า บุหรี่มันไม่ดี
รู้อยู่แก่ใจ

แต่ทำไมผมถึงยังจะลอง??

คุณคิดว่า การที่จะแข็งแกร่งขึ้น เพื่อที่จะเอาตัวรอดบนโลกใบนี้ ต้องทำอย่างไรครับ?
พระหลายรูปก็เคยเอ่ยไว้ว่า 'ความทุกข์เป็นยาขมชั้นดี'

บุหรี่ คือ ทุกข์ แบบที่ไม่ต้องสงสัย
มันคือความสุขแบบฉาบฉวย ความสุขร้อนๆ ที่ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเรานั่นเอง
แต่ทำไมยังจะสูบกันอีก??

ผมยังเคยคิดอีกว่า
ทำไมผู้ชายที่วัยเด็ก เป็นคนเหลวแหลก
ติดยา เที่ยวผู้หญิง เกเร ยกพวกตี บ้าศักดิ์ศรี ฯลฯ
เติบโตมา ถ้าเขาทำตัวดีขึ้น จะได้รับการยกย่องนับถือจากคนรอบข้างมาก
และคนประเภทนี้ ก็จะมีความสามารถรอบด้านอยู่ไม่น้อย

ผิดกับคนที่เกิดมามีพร้อมทุกอย่าง
ครอบครัวอบอุ่น มีอาหารกินครบทุกมื้อ ไม่เคยเกเร
โตขึ้นมากลับมีความสามารถในการใช้ชีวิตไม่เท่าคนแบบที่ผมกล่าวไว้ก่อนหน้า

เรื่องร้ายๆ ทำให้คนเราแกร่งขึ้น?

สัจธรรมข้อนี้ ผมว่าจริงนะ ...

คนเรายิ่งเสียน้ำตาเท่าไร ยิ่งแกร่งขึ้นเท่านั้น
ถ้าไม่ฆ่าตัวตายเสียก่อน ...




ผมดับบุหรี่มวนที่สองลง
ผมโยนบุหรี่ที่เหลือทั้งซอง และไฟแช็ก เข้าไปในพุ่มไม้หน้าห้าง
ผมไม่รู้สึกระคายเคืองปอดเลยสักนิด

ผมเลยยิ่งรู้ว่ามันน่ากลัว เพราะเราไม่มีสิทธิ์รู้เลย ว่ามันทำลายปอดเราไปมากแค่ไหนแล้ว
จนถึงวันที่มะเร็งมาเยือนนั่นเอง...


ผมลุกขึ้นเดิน กลับบ้าน
โลกหมุน ผมเดินเซอยู่หลายนาที กว่าจะกลับมาเดินให้เป็นปกติได้

และรู้สึกว่า ตัวเองโตขึ้น ...

และนี่คือสิ่งที่ผมจะย้ำใน entry นี้ ...


สูบบุหรี่ ไม่ดี ครับ