หลายคนเมื่อไปงานศพในเมืองไทย หลายงานมักได้ยินเสียงร้องไห้ระงมไปหมด







นอก จากนี้งานศพส่วนมาก กาเนี่ยนมักจะเอาเสื้อยืดมาพิมพ์หน้าตาและชื่อของผู้เสียชีวิตเอามาใส่ ทำให้มาดามชินคิดถึงประเทศไทยบางจังหวัดที่เอาเสื้อมาสกรีนหน้าตาและหมายเลข ของผู้สมัครเพื่อให้ประชาชนจำและเลือกได้ถูกคนประหนึ่งหาเสียงไปว่างั้นเถอะ คิดไปถึงตรงนั้นก็แอบขำในใจว่า เอ่อ...ถ้ากาเนี่ยนเขามาไทยแล้วเห็นเสื้อที่พิมพ์หน้าของผู้สมัครเข้า คงคิดเหมือนบ้านเขาที่กาน่าเช่นกัน





ได้ทราบประเพณีงานศพของกาน่าพอหอมปากหอมคอ



ทำไมโลงศพถึงมีหลากหลายลวดลายเป็นแฟนตาซีไปล่ะ



ช่างขัดรองเท้ากับโลงศพคู่ใจ ไม่รู้ว่าข้างในจะกลิ่นเหมือนรองเท้าหรือไม่



อันนี้น่าจะเป็นของคนขับรถโธ้โธ่ (Tro Tro) นะคะ











อัน ย่าซังเล่าให้มาดามชินฟังว่า ได้ลองไปถามลูกน้องเกี่ยวกับเรื่องโลงศพแฟนซีนี้ว่า การทำโลงศพขึ้นอยู่กับความผูกพันธุ์ ความชื่นชอบและอาจเกี่ยวกับอาชีพ “เธอคิดว่าถ้าเป็นฉัน ควรจะทำโลงศพแบบไหนดี?” ลูกน้องอันย่าซังคิดสักพักแล้วตอบว่า “ต้องนี่เลย รูปปากกาครับ เพราะอันย่าทำงานที่ต้องอนุมัติและต้องใช้ปากกา”