ความรัก ไม่ใช่การรับผิดชอบ...

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ..... วันนึงอาจตอบเราสองคนได้ว่า เรา...จะเดินไปทางไหนดี 

แต่วันนี้ เค้าได้นั่งอ่านหนังสือ คล้อยหลับไป ตื่นขึ้นมา ในฝันมีแต่เรา... และเข้าใจอะไรบางอย่าง จากในหนังสือ ที่มีข้อความน่ารักๆ และน่าสนใจจนทำให้เค้าเหมือนต้องมนต์ ...หยิบปากกาขึ้นมาเขียนเรื่องราวของคนรักคู่หนึ่ง

 

เขาบอกว่า......

"เราเว้นที่ว่างให้ชีวิตได้พักผ่อนจากงานที่เหนื่อย จากชีวิตที่หนัก และความรักก็เช่นกัน เมื่อใดที่ เรารู้สึกว่ารับผิดชอบคนข้างๆ เราไม่ไหว นั่นแปลว่า เรากำลังเข้าใจความรักผิดไป

ความรักไม่ใช่การต้องรับผิดชอบ แต่ความรักคือความห่วงใย แล้วมีด้วยหรือที่ห่วงใยแล้วต้องเหน็ดเหนื่อยจนอยากจะจบมัน ทั้งๆ ที่ความรักยังอัดแน่นเต็มหัวใจ

ให้สิ่งสำคัญอยู่ ตรงจุดยืน
อย่ายืนใกล้ไป เพราะเราอาจล้ำเส้นกันและกัน
แต่อย่ายืนห่างไป เพราะโชคชะตาได้พาคุณมาพบกัน

เขาอาจสั่งสอนคุณและเขาด้วยความเจ็บปวด เหงา และทรมาน ด้วยการสร้างภาพๆ นึง คือการ ลาจาก ขึ้นมาให้คุณ

อย่าปล่อยให้คนที่คุณรักเหงา คุณไม่ต้องเป็นห่วงและไม่ต้องดูแล และอยู่กับเขาในทุกๆ เวลาที่เขาต้องการหรอก เพราะสิ่งที่คุณควรจะทำ คือ ทำให้เขารับรู้ว่าคุณอยากไปอยู่ตรงนั้นแค่ไหนต่างหาก

แม้เขาอาจน้อยใจ แต่แน่นอน...ความรักเข้าใจ เวลาจะสอนให้คนรักของคุณเข้มแข็ง แต่อย่าทอดทิ้งเวทมนต์มหัสจรรย์ที่เรียกว่าความรักนี้ ด้วยเพียงเพื่อจะสลัดบางสิ่งที่คุณเข้าใจไปเองว่าคือ 'ความรับผิดชอบคือการต้องดูแล' เพราะมันจะทำให้คุณไม่เป็นตัวของตัวเอง และอาจจะหนังไปสำหรับคุณ

ความรักเคยอยู่ตรงไหนมันยังคงอยู่ตรงนั้น แต่คุณอาจเข้าใจว่าอยู่ที่ๆ คุณอยู่หรือควรอยู่น่ะดีแล้ว แล้วเคยได้ถามคนรักของคุณมั้ยว่า....เขารู้สึกยังไง?

ลองทบทวนความรักดูเสียใหม่

รักนี่แหละ! ที่จะทำให้คุณผ่อนคลาย แม้คนรักของคุณจะเป็นโรคร้ายใกล้ตายก็ตาม เชื่อซิ! เขาพร้อมจะอยู่กับคุณแม้ในวันที่คุณหายใจด้วยตัวเองไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

การเลิกร้างจากกัน เป็นที่มาของน้ำตาและความทุกข์ หากไม่ใช้คำนี้ตัดสัมพันธ์ แต่ลองเปลี่ยนมาเป็นรักษาระยะห่างโดยปราศจากข้อบังคับหรือข้อบ่งชี้ คุณจะเดินไปด้วยกันอย่างคนรักได้อย่างอ่อนโยนและเบาขึ้น 

จริงๆ นะ! ถ้าไม่เชื่อ! คุณลองถามคนรักของคุณดูซิว่า...วันที่เขาพบเจอคุณและรับคุณเข้ามาในหัวใจ เขาก็เหนื่อยและตรากตรำกับงาน ทั้งยังป่วยไม่สบายอยู่ตลอด ทำไมเขาถึงได้บอกคุณว่า คุณเติมเต็มเขาล่ะ

โอกาสอยู่ที่ตัวของคุณ ไม่ใช่ของคนรักของคุณ คุณไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เวลาตัวเองสักห้าวันสิบวันหรือทั้งชีวิตเพื่อทบทวนในทุกคืนว่า ความหวานและไออุ่นของคนรักของคุณ คุณลืมทิ้งไว้ที่ไหนแล้วรึปล่าวโดยที่คุณไม่ได้ตั้งใจและนึกไปเองว่าคุณยังอยู่ที่เดิม ทั้งๆ ที่คุณเดินออกไปห่างไกลแล้ว เพียงแต่เขายังมองเห็นคุณลับๆ และคุณยังหันกลับมาเจอเขาได้อยู่เท่านั้นเอง....

ความรัก ไม่ใช่การรับผิดชอบ... แต่ความรับผิดชอบคือส่วนประกอบของความรัก.... ความรักคือนิยามของความสุขชนิดหนึ่ง... ลองทบทวนดู"