.

.

.

.j

เด็กน้อยที่สูญเสียขาไปทั้งสองข้างจากอุบัติเหตุตอน3ขวบ ในปี 2000

ครอบครัวของเธอในจีนก็ยากจนซะจนไม่สามารถจะซื้อขาเทียมได้ แต่เธอก็ใช้ลูกบาสมาช่วยได้

ใช้ไม้ที่ฉาบปูนแทนรองเท้า ประเด็นสำคัญคือเธอไม่เคยบ่น ไม่นึกต่อว่าใคร

j

เธอตั้งใจเรียน

และก็ยิ้มเสมอ



ยิ้มของเธสดใสไร้ทุกข์มากๆ เพียงเพราะเธอไม่เคยนึกพยาบาท


เธอมีกำลังใจเสมอ

j

5ปีหลังจากนั้น เธอก็ได้รับความช่วยเหลือให้มีขาเทียมแล้ว






จริงแล้ว เมลนี้ เป็นเมลที่ให้ส่งต่อแล้วจะได้รับเงินบริจาค
โดยส่วนตัวแล้วผมไม่เชื่อเรื่องแบบนั้น
แต่ส่งไปทั่วเลย เพราะอยากให้เห็น กำลังใจอันมหาศาล ของเด็กหญิงคนนึง

ประเด็นสำคัญ คืออยู่ที่ความพอใจสูงสุด กับสิ่งที่เราเป็น
ไม่ติดอยู่ในห้วงแห่งอดีต

....

เราหลายคน ร่างกายยังครบถ้วน แต่หัวใจกลับแหว่งวิ่น
พันธนาการใจตัวเองไว้กับความผิดคาด ความหลังอันเจ็บปวด ที่ไม่เป็นดังใจหวัง
เฝ้าคิดว่านั่นคือความผิดพลาด

ไม่โทษคนอื่น ก็ โทษตัวเอง


สุดท้าย คนที่ทำร้ายเรามากที่สุด มิใช่ใครอื่น ตัวเราเองทั้งนั้น...

เลิกสมมุติ ว่าถ้ารู้อย่างนี้ล่ะก็...., ถ้าตอนนั้นทำอย่างนี้..., เมื่อก่อนนะ....,

ขอให้คิดว่าอดีต เป็นแค่ หนังเรื่องนึง ที่เราดูจบไป... ก็เท่านั้น

กลับมาดูดีกว่า ว่าตอนนี้เรามีอะไร มีใคร
แล้วเราทำดีกับคนที่รักเรา มากพอแล้วหรือยัง

เพราะคำว่าดีที่สุด อาจยังไม่ดีพอ
และเพราะโลกนี้ ยังมีคำว่าสาย

และเพราะคนที่เรารัก และรักเราที่สุด ก็คือตัวเราเอง ...


เพิ่มเติม