ซังมิน ดงเฮ ชินดง พูดภาษาอังกฤษ

SungMin: ภาษาอังกฤษของชินดงดีใช่ไหมหละ?
ShinDong: ภาษาอังกฤษของชั้นก็ใช้ได้…
SungMin:ตอนที่ไปต่างประเทศครั้งสุดท้าย ชินดงเป็นคนนำเที่ยว
ShinDong: มันไม่ใช่นำอะไรหรอก แต่ชั้นมีความกล้าที่จะสั่งอาหารไง ต้องสั่งให้ถูกต้อง ..วันนั้นเราสั่งอาหารมามากจริงๆ
SungMin: That's right ‘นี่ หนึ่งจานครับ นี่เอา 2 แล้วอันนี้เอา 3 please'
ShinDong: ฮ่าๆๆ
DongHae: เขาบอก ‘สาม(เป็นภาษาเกาหลี)’ please?!
SungMin: ฮ่าๆๆ
ShinDong: ขอโทษนะทุกๆคน
SooYoung: มีคนบอกว่าดงเฮเรียนหนังสือเก่ง?
ShinDong: แน่นอน ภาษาอังกฤษของดงเฮก็ดี
SungMin: มีพลังมากๆเลย
ShinDong: ภาษาเกาหลีไม่เก่ง เก่งแต่อังกฤษ
SungMin:เขามีเพื่อนเป็นฝรั่งด้วยนะ
DongHae: Yes
SungMin: โอโห “Yes” เลยหรอนาย~~
SooYoung: เขาพูด ‘Yes’ เยสส!
ShinDong: ดงเฮมี 'Nickname’ ด้วยนะ
DongHae: Yes, my name is ADDEN LEE, nickname is FISH.
SungMin: ฮ่าๆๆ ปลา~~
ShinDong: ฮ่าๆๆๆ ~~~ ใช่ๆ ปลา~
DongHae: NEMO, do you know nemo, animation
SungMin: โอ้… NEMO, NEMO, Animation, oh…Thank you.
SooYoung: Do you like Nemo?
ShinDong: อา จบการพูดอังกฤษกันตรงนี้…อา…
DongHae: ใช่ ชั้นรู้
SooYoung: บอกตามจริงว่า ตอนชั้นอยู่ม.ต้น มีฝรั่งเดินผ่านมา แล้วชวนชั้นคุย
ShinDong: เขาถามอะไรบ้างหละ?
SooYoung: เขาถามว่า “Do you like hip-hop?”
SungMin: Do you like hip-hop?
SooYoung: ใช่ ชั้นช๊อคไปเลย
ShinDong: แล้วยังไงต่อ?
SooYoung: มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นชั้นไม่ใช่คนร่าเริงเท่าไหร่ ชั้นจึงเดินหนีไปทันที
SungMin: ความมีพลังของ hip hop
DongHae: ชั้นก็เหมือนกัน แต่ไม่ได้ชวนคุยหรอก แต่มีประสบการณ์อยู่เหมือนกัน ที่จอง ทัม ดง ฝรั่ง 3 คนเดินมาที่ชั้น ชั้นไม่รู้จะทำไงดี คิดใหญ่เลยว่าจะทำไง~
SungMin: นายถูกถาม…ถูกถามใช่ไหม?
DongHae: ใช่ และ ..#$^@$%^#$ พูดอะไรไม่รู้ เยอะมาก ชั้นจึงบอกไปว่า ‘Oh. Yes…’ ใช่ร้านที่ขายรถหรือเปล่า BMX…
ShinDong: โอ .. นั่นเอง
DongHae: พวกเขาถามถึงสถานที่นั้น ชั้นจึงบอกไปว่า ‘yes. I know, I know, go this street, right turn…’ พูดไปยังงั้น
SooYoung: โอ ..นายภูมิใจอ่าดิ
SungMin: ฮ่าๆๆ ชั้นก็มีประสบการณ์เหมือนกัน ชั้นเจอฝรั่งที่สถานีรถไฟ เขาเปิดแผนที่และหาทางอยู่ เขาไม่รู้จะทำยังไง เขาไม่รู้ทาง ในเมื่อชั้นเป็นคนเกาหลี จึงควรจะช่วยเขา ไม่ควรมานั่งอายอยู่ เพราะความรักประเทศทำให้ชั้นช่วยเขา
ShinDong: โอ้ แน่นอนเลย มันเจ๋งมาก!
SungMin: อื้มม ชั้นจึงเดินเข้าไป ‘This is where where~~’ จริงๆพูดกะเขาเป็นภาษาเกาหลี…
DongHae:โฮ่ๆๆ…มันช่างตลกนี่นะ?
SungMin: ตอนท้ายๆ ชั้นพูดเป็นเกาหลี…ใช่ ถึงแม้มันจะดูขำ น่าจะใช้อังกฤษ แต่ชั้นดันใช้เกาหลี…เขาคงตกใจมาก…
DongHae: นายไม่ต้องช่วยก็ได้มั้ง
SungMin: ไม่นะ ชั้นช่วยเขานะ; ชั้นพูดว่า ‘off-sale…’ ประมาณนั้น…
SooYoung: โอ้….ชั้นเคยให้ความช่วยเหลือคนอื่นเหมือนกันนะ ที่ภัตตาคาร มีคนญี่ปุ่นไม่รู้วิธีจ่ายบิล …
DongHae: ภาษาญี่ปุ่นของซูยัง ใช้ได้ ไม่ใช่หรอ?
SungMin: ใช่ ภาษาญี่ปุ่นเธอดีมาก
SooYoung: อื้ม เพราะชั้นรู้อังกฤษ ชั้นจึงเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกรับผิดชอบ ชายญี่ปุ่นคนนั้นต้องการใช้เครดิตการ์ดจ่ายเงิน แต่เขาสื่อสารไม่ได้ ชั้นจึงเดินเข้าไป แล้วคุยกะเขา ตั้งใจจะช่วยเหลือ ..ชั้นถามว่าเขาต้องการให้ช่วยอะไรไหม แต่หลังจากเขาได้ยิน เขาก็ยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ ฮ่าๆๆ …
SungMin: อา มันช่างอึดอัด
SooYoung: ใช่ อึดอัดมากๆ ชั้นคิดว่าชั้นควรทำอะไรดี แคชเชียร์ก็บอกชั้นว่า ถ้าอยากช่วยก็ทำให้ดีๆด้วยหละ สุดท้ายชั้นจึงเดินหนีไป...คิๆๆ
ShinDong: ฮี่ๆๆๆๆๆ~~~
SungMin: เปรียบเทียบกันชั้น ยังมีอีกนะ……
DongHae: แต่เธอมีเจตนาจะช่วยนะ
SungMin: ชั้นจะบอกว่า ถ้าอยากช่วยก็ต้องทำถึงที่สุด ไม่งั้นก็เป็นได้แค่คำโกหก สร้างภาพ?
DongHae:มันโอเคหละ เจอกันครั้งเดียวเอง
SooYoung: ชั้นก็คิดอยู่นะว่า เจอคนๆนั้นแค่ครั้งเดียว แล้วจะมานั่งอายอะไร…
DongHae: ทำไมถึงพูดยังงั้นกัน มีครั้งหนึ่งตอนออกไปกะสมาชิก ไปเล่นอะไรที่น่าอาย ตอนที่ยังไม่เดบิว ชั้นไปออกกำลังกายกะสมาชิก ประมาณ 10-12 คนเล่นค้อน กรรไกร กระดาษ ด้วยกัน…
ShinDong: โอ้…ชั้นก็อยู่ที่นั้นเหมือน…ฮ่าๆ…
SungMin:โอ!!! ใช่ๆๆ…ฮ่าๆๆ…เล่นค้อน กรรไกร กระดาษ…กำลังสนุกนะ…ตอนนั้น…
SooYoung: เหตุการณ์ตอนเทน้ำ…
DongHae: คนอื่นก็กลับไป แต่ 4 คนที่แพ้ต้องกลับบ้านไปเอาน้ำ…ทำอะไรกันแบบนั้น…ฮ่าๆ…