เราหลายคนเป็นคนรักสุนัขนำมาเลี้ยงบ้าง ให้ความเมตตาแก่สุนัขที่เราไม่ได้เลี้ยงแต่พเนจรร่อนเร่อยู่ข้างถนนบ้าง เพราะคนไทยใจดี และมีความเชื่อลึกๆ อยู่ในใจว่าสุนัขก็มีความคิดเหมือนคนด้วยนั่นคือรักเจ้าของอย่างสนิทเสน่หา เหมือนกับที่คนรู้สึกกับคน

ในประเด็นหลังนี้น่าคิดว่า สุนัขนึกคิดและมีความผูกพันอย่างคนกับคนจริงหรือไม่

ก่อนอื่นเราต้องทำความเข้าใจก่อนว่า ความรักของสุนัขต่อเจ้าของ หรือที่เรามักเรียกว่าความจงรักภักดีนั้น โดยธรรมชาติแล้วสุนัขเพียงต้องการความเป็นสังคมเท่านั้นเอง การได้อยู่ร่วมกับมนุษย์นั้นก็เปรียบเสมือนได้อยู่ภายในสังคมของมนุษย์ โดยมีมนุษย์ที่เป็นเจ้าของเป็นผู้นำฝูงหรือจ่าฝูง สุนัขจึงมีความเชื่อมั่นและเคารพเชื่อฟังต่อผู้นำ ที่สามารถประกันความปลอดภัยจากภยันตรายต่อตน มองในแง่ของคนก็เหมือนกับเป็นความรักของสุนัขต่อเจ้าของ แต่พฤติกรรมที่แฝงอยู่คือความจงรักภักดีที่เกิดจากการยอมตามผู้นำฝูงนั่นเอง

ความรักของสุนัขจึงเปรียบเทียบกับความรักของคนไม่ได้ นอกจากนั้นสุนัขแต่ละสายพันธุ์ต่างมีความฉลาดและความสามารถในการเรียนรู้ที่ไม่เหมือนกัน การรับฟังคำสั่งย่อมแตกต่างกัน เพราะแต่ละพันธุ์เกิดขึ้นจากการคัดพันธุ์ของมนุษย์เพื่อวัตถุประสงค์ในการใช้งานที่หลากหลาย เรียกว่าความฉลาดเฉลียว ซึ่งจะนำไปสู่ความเคารพเชื่อฟังและการปฏิบัติตามคำสั่งไม่ใช่ด้วยความรู้สึกนึกคิดหรืออารมณ์ภายในอย่างเดียว

แต่ก็เอาละครับ อะไรก็ตามที่เป็นสื่อสัมพันธ์ที่ดีต่อสิ่งมีชีวิตด้วยกัน ถึงจะแตกต่างไปจากคนซึ่งมีความสามารถทางสมองอีกระดับหนึ่ง ก็นับเป็นเรื่องดีงามเสมอ