แจกันน้อยเดินทางมาจากดินแดนหนึ่งที่มีความรักลึกซึ้งล้ำค่า
แต่ทว่ามิอาจมอบรักแด่ดอกไม้ดอกใดได้
ทำไมนะหรือ ก็เพราะมันเจอดอกไม้ที่สวยสดงดงาม
หากทว่ามันยังไม่เจอดอกไม้แห่งรักที่แท้จริง

วันนี้หัวใจเหนื่อยนักยิ่งไขว่คว้ายิ่งไกลยิ่งห่าง
ความเป็นจริงที่โหดร้าย ได้กัดกร่อนก้อนเนื้อเท่ากำมือที่เรียกว่า “หัวใจ” จนบอบช้ำ
ในทางกลับกันมันทำให้หัวใจนี้เข้มแข็งขึ้น
ขอบคุณวันเวลาที่นำพาเธอมาให้พบ
ละครบทนี้เดินเรื่องด้วยความเหงา เศร้า รอยยิ้ม คราบน้ำตา
สุดท้ายตัวเอกของเรื่องคือ “ความว่างเปล่า”
จะมีใครสักกี่คน ที่จะต้องการรู้ตอนจบจริงๆของเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำ
และไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ
เพราะในชีวิตจริงนั้น……..
มีอยู่หลายเรื่องที่เราจำเป็นต้องรู้ตอนจบ
แม้ว่าจะไม่อยากรับรู้ก็ตาม
ฉันเดินทางมาไกล ไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่ ณ จุดเดิม
ในความรู้สึกลึกๆ ข้างใน
ความรู้สึกนั้นยังคงงดงามเสมอ
ถ้าทำได้อยากหยุดทุกอย่างไว้ ณ ตรงนี้
ตรงที่ความรู้สึกดีๆ ยังคงมีอยู่
หยุดพักปล่อยวางทุกอย่างไว้ข้างหลัง
จากนั้นก้อนเนื้อที่เรียกว่า “หัวใจ” นี้แหละจะพาสองเท้านี้ก้าวไป
ทุกอย่างจบลงแล้ว วันพรุ่งนี้เป็นของเรา
…………………………………………….
มิตรภาพมั่นคง ยืนนาน ต้องผ่านบทเรียน คืน วัน
และความผันแปรทั้งหลาย
ณ วันหน้าผากยับย่น เส้นผมกลายเป็นสีเทา
ถนอมมิตรภาพแสนงามไว้ในดวงใจ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++