เรื่องราวเก่า - เก่า
ความรู้สึกเหงา - เหงา...ที่ยังตอกย้ำอยู่ทุกวันนี้
หัวใจเบา - เบา...ยังคิดถึงเขาทุกนาที
ความทรงจำดี - ดี...ยังชัดเจนตรงนี้...ที่ดวงตา

อุ่นไอบาง - บาง
รอยจุมพิศจาง - จาง...ที่ปลอบขวัญในวันเหว่ว้า
ร่องรอยลาง - ลาง...แต่ชัดเจนในใจฉันตลอดมา
เรื่องราวต่าง - ต่าง นา - นา...โอบล้อมคลายความอ่อนล้า...ให้หายไป

ช่วงเวลาดี - ดี
คน - คนนี้...จะขอจดจำเธอไว้
หยดน้ำใส - ใส...เกิดจากความรัก...หาใช่ความเสียใจ
แม้วันข้างหน้าจะพบเรื่องราวใหม่ - ใหม่....แต่หัวใจยังใช้ดวงเดิม (สัญญา)

 

   

กี่วัน...ที่ผันผ่าน
กี่ฤดูกาล...ที่นานช้า
กี่ค่ำคืน...ที่ไร้แสงแห่งดวงดารา
กี่หยดน้ำตา...ที่คนไร้ค่า...ไขว่คว้าหาเธอ

ลืมไม่ได้จริง - จริง
เรื่องราวทุกสิ่ง...ยังชัดเจนเสมอ
รัก รัก รัก หัวใจเต้นว่า...รักเธอ
ตกอยู่ในห้วงแห่งฝันละเมอ...ที่คนพร่ำเพ้อไม่ยอมรับความจริง

ลืมกันแล้วหรือยัง
เรื่องราวหนหลัง...กับคนสิ้นหวังที่ถูกทอดทิ้ง
แต่คนไร้ค่าคนนี้...ลืมเธอไม่ได้จริง - จริง
ภาพความหลังยังชัดเจนยิ่ง...เพราะทุก-ทุกสิ่ง...คือเธอ

   

ร้องเพลงเหงา - เหงา กับท้องฟ้า
สายลมที่พัดผ่านมา...กระซิบว่ามีคนคิดถึง
สบายดีไหม...ความห่วงใยจากใครคนหนึ่ง
อาจจะฟังดูไม่ลึกซึ้ง...แต่ถูกผูกตรึงด้วยความจริงใจ

เสียงจากเธอ...หรือเปล่า
ยังจำคนขี้เหงา...คนนี้ได้ใช่ไหม ?
หลายฤดูกาลที่ผ่านมา...เธอไปหลบฝนหลบฟ้าอยู่ที่ใด
ลืมกันแล้วหรือไร...คนที่เขารักเธอทั้งหัวใจ "อยากฟัง"

ตัดใจไม่ได้
ไม่ว่านานแค่ไหน...ไม่เคยลืมเธอสักครั้ง
ฝากสายลมที่ส่งมา...ช่วยพัดพาไปให้เธอฟัง
แค่คิดถึงกันเพียงสักครั้ง...ก้อช่วยต่อความหวังและลมหายใจ

   

ต่างฝ่าย...ต่างลืมกันไม่ได้
แล้วทำไมหัวใจ...ถึงรู้สึกว่าห่างไกลอย่างนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เรามัวไปทำอะไรอยู่คนดี
ความรักถึงจูนไม่ติดสักที...มีแต่น้ำตา

เมล็ดพันธ์...แห่งความเหงา
ปลูกลงบนความเศร้า...ณ. ดินแดนแห่งความเหว่ว้า
ดูแลด้วยความคิดถึง...รดด้วยหนึ่งหยดน้ำตา
กี่ร้อยวันที่ผ่านมา...ลองนับดูสิว่า...ฉันต้องเสียน้ำตาเท่าไหร่

ตัดใจไม่ลง
ทุกสิ่งยังมั่นคง...ไม่ว่านานแค่ไหน
ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับเธอด้วยหรือ...คนไม่มีหัวใจ
ปล่อยให้ฉันร้องไห้...รู้ไหมทรมานแค่ไหน...เมื่อไม่มีเธอ

   

ความคิดถึงที่เธอส่งมา
ไปรษณีย์ล่าช้า...หรือว่าตกหล่นตรงไหน
ตู้จดหมายว่างเปล่า...ไม่มีพัสดุจากใคร
ระบุชื่อฉันใช่ไหม...หรือว่าใครอีกคน

ฉันไม่ได้สูงเกินจะไขว่คว้า
แต่คนที่ยืนตรงหน้าเธอกลับ...ไม่เคยสน
รักที่เธอมีเก็บไว้ให้...ใครอีกคน
และฉันคือคนที่ต้องทุกข์ทน...จนไม่อาจตัดใจ

ดอกใบ...แห่งความเหงา
ลอยเคว้างคว้างว่างเปล่า...ไป ณ. แห่งหนไหน
ฝากสายลมแห่งความคิดถึง...พัดพาไปซึ่งคนไกล
เขาไม่รับรู้ไม่เป็นไร...แค่โอบล้อมไว้ก้อพอ

   

เศษซากแห่ง...ความคิดถึง
ที่คนใจร้ายคนหนึ่ง...ฝากร่องรอยทิ้งไว้
ต้นแห่งความเหงางอกงาม...สูงสุดสู่ฟ้าไกล
โดนคนรักทำลาย...แห้งเหี่ยวเฉาตาย...ร่วงดิน

ผลแห่งความเหงา...ที่ร่วงหล่น
ที่หัวใจใครบางคน...ไม่เคยยินยลใฝ่ถวิล
คำว่ารักบางเบา...ที่เขาไม่มีวันได้ยิน
เจือจานด้วยหยดน้ำตาร่วงริน...มาจากใจ

วัฏจักรแห่งความเหงา
รดด้วยหยดน้ำตาแห่งความเศร้า...รากเง้าก้องอกขึ้นใหม่
ดูแลด้วยความรัก...จากที่ไม่อาจตัดใจ
ไม่ว่าอีกนานเท่าไหร่...ถูกทำลายเท่าใด...จะอดทน
 

   

ความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านบทกลอน
ตัวอักษรถ่ายทอดความอาวรณ์ ... เหว่ว้า
แผ่นกระดาษมีรอยขาด ... เพราะหยดน้ำตา
คิดถึงเหลือเกินคนเย็นชา ... คุณไปอยู่ ณ. ที่ใด

ตั ว อั ก ษ ร ที่ เ ขี ย น ผิ ด
ยังพอมีสิทธิ ... ลบมันออกไปได้
แต่ ! ความเจ็บที่อยู่ในใจดวงนี้ ... จะใช้วิธีอะไร
ถึงจะลบภาพคุณออกไป ... ไม่ให้เหลือเยื่อใยไว้เลย

ตั ด ใ จ ไ ม่ ล ง
ทุ ก อ ย่ า ง ยั ง ค ง นิ่ ง เ ฉ ย
เมื่อก่อนเคยรักเท่าใด ... นานแค่ไหนยังรักเหมือนเคย
ความเจ็บช้ำไม่ได้ช่วยอะไรเลย ... ไ ม่ เ ค ย ตั ด ใ จ
 

   


   

ไม่ห่วงอย่างไรได้...คนเคยรัก
ขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บหนัก...เกินรักษา
นี่คือความอาทรจากหัวใจ...ใช่เมตตา
ฉันไม่ใช่คนเย็นชา...เพียงแค่เวลาทำให้เปลี่ยนไป

ตัดใจเถิดคนดี
ขืนยังร้องไห้อยู่แบบนี้...ฉันคงไม่อาจเดินหนีเธอไปได้
ยิ่งถ่วงไว้ให้นานกว่านี้...คนดีจะยิ่งเสียใจ
เพราะถึงอย่างไร...ฉันก้อต้องเดินจากไปอยู่ดี

ตั ด ใ จ ไ ม่ ล ง
เพราะยังห่วงพะวง...ถึงฉันคนนี้
ลืมตาเถิดที่รัก...แล้วยอมรับความจริงเสียที
ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ " เพียงเพราะแค่ห่วงใยคนดี...ใช่รักเหมือนเดิม "

   

๐ ดั่งสายน้ำตัดไปก็ไม่ขาด
เมื่อเป็นทาสรักแล้วไม่แคล้วหมอง
หลอกใครใครว่าตัดรักซึ่งปอง
แต่ใจร้องบอกตัวรัวเสียงดัง

๐ ว่ายังรักยังหลงคงหวั่นไหว
ยามเข้าใกล้ยังผุดยุดความหวัง
ภายนอกตัดภายในให้นุงนัง
เหมื่อนคลื่นคลั่งโครมครามยามใกล้เธอ.

   

หั ก ห้ า ม ค ว า ม คิ ด ถึ ง
สักครั้งหนึ่ง.. ยังทำไม่เคยได้
ภาพเธอฉายชัดเกินตัดใจ
เหมือนเอาชีวิตแขวนไว้ บนสายใยจาง จาง
...                         ....
แ ล้ ว เ ธ อ ล่ ะ.. ลืมได้อย่างไร
ทิศทางของความเป็นไปคือบาดหมาง
นับวันความทรงจำเก่า เก่ายิ่งเบาบาง
จนไม่เหลือสักที่ว่างแม้ข้างใจ
....                   ...
ร้ อ ง ไ ห้ จ น ห ม ด เ รี่ ย ว แ ร ง
ฤทธิ์รักสำแดงจนหวาดไหว
ผู้หญิงบอบบาง ที่เหงาอ้างว้างจนหมดทางไป
ไม่รู้เมื่อไหร่.. จ ะ ตั ด ใ จ ไ ด้ สั ก ที.

 

   

๐ ยามระทมคุ้ยเขี่ยเลียบาดแผล
ซมขี้แยกระอักรักสะบั้น
เที่ยวรื้อค้นอดีตจิตรำพัน
วนในห้วงโลกันตร์ทั้งวันคืน

๐ นั่งนอนนับเวลาทุกนาที
อัดสุมในชีวียามที่ตื่น
มองอะไรก็เห็นเป็นไฟฟืน
อาหารลื่นกลืนยากลำบากคอ

๐ คล้ายคนตกนรกอกรุมร้อน
นอนกอดหมอนก็กลับไม่หลับหนอ
วนแต่เรื่องเก่าเก่าเคล้าต้นตอ
บ่นตัดพ้อนุงนังชังตัวตน

๐ คิดจะตัดรักร้ายก็หลายคิด
แต่มันติดซึมรากหลากเหตุผล
รักจะร้ายเมื่อรักหนักกมล
เหมือนไฟลนทิ้งซากมันยากลืม..

   

ไม่ห่วงอย่างไรได้...คนเคยรัก
ขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บหนัก...เกินรักษา
นี่คือความอาทรจากหัวใจ...ใช่เมตตา
ฉันไม่ใช่คนเย็นชา...เพียงแค่เวลาทำให้เปลี่ยนไป

ตัดใจเถิดคนดี
ขืนยังร้องไห้อยู่แบบนี้...ฉันคงไม่อาจเดินหนีเธอไปได้
ยิ่งถ่วงไว้ให้นานกว่านี้...คนดีจะยิ่งเสียใจ
เพราะถึงอย่างไร...ฉันก้อต้องเดินจากไปอยู่ดี

ตั ด ใ จ ไ ม่ ล ง
เพราะยังห่วงพะวง...ถึงฉันคนนี้
ลืมตาเถิดที่รัก...แล้วยอมรับความจริงเสียที
ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ " เพียงเพราะแค่ห่วงใยคนดี...ใช่รักเหมือนเดิม "