เมื่อใดที่เรามองว่าคนรักเป็นที่พึ่งสุดท้าย  มีรูปแบบความรักที่เรืยกว่า  รักแบบพึ่งพา  เมื่อนั้นคําว่า  เจ้าเข้าเจ้าของ  ก็จะตามมา  และถ้าใครมายุ่มย่ามกับของของเราแล้วละก็ต้อง  หึงหวง  กันหน่อย 

การหึงแบบพองามถือเป็นการแสดงความรัก  ทั้งยังเป็นการสื่อสารให้อีกฝ่ายรุ้ปัญหาและพยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นดีกว่าเก็บความรุ้สึกไม่ชอบไว้ในใจ  ซึ่งอาจนําไปสุ่ปัญหายืดเยื้อไม่รุ้จบครับ 

แต่ถ้าหึงมากจนเกินงามจะกลายเป็นความน่ารําคาญเพราะการคอยจับผิด  ระแวงสงสัย  หรือการแสดงความเป้นเจ้าของจะทําให้อีกฝ่ายหนึ่งอึดอัด  รุ้สึกเบื่อหน่าย  และอาจทําให้ครอบครัวแตกร้าวได้ในที่สุดครับ 

ดังนั้นจึงหมั่นสํารวจตัวเองว่าดีกรีอารมณ์หึงของคุณอยุ่ในระดับไหน ถ้ามันมากจนเกินไปก็ควรจะลดลงมา  พยายามนับ 1 ให้ถึง 100  และค่อย ๆ  เปลี่ยนความรักแบบพึ่งพาให้กลายเป็นความรักแบบผูกพัน  ทําให้เขารุ้สึกสบายใจและมีความสูขเมื่ออยุ่กับคุณนะครับ  สวัสดีครับ