ตีนกับตา อยู่กันมา อย่างผาสุก จะลุกนั่ง ยืนเดิน เพลินหนักหนา มาวันหนึ่ง ตีนทะลึ่ง เอ่ยปรัชญา ว่ามีคุณ แก่ตา เสียจริง ๆ ตีนพาตา ไปใน ที่ต่างๆ ตาจึงได้ พบนาง และสรรพสิ่ง เพราะฉะนั้น ดวงตา อย่าประวิง ว่าตีนนั้น เป็นสิ่ง ควรบูชา ตาฟังตีน คุยโม้ ยิ่งมั่นไส้ จึงร้องบอก ออกไป ด้วยโทสา ว่าตีน ไปได้ ก็เพราะตา ดูมรรคา เศษแก้วหนาม ไม่ตำตีน เพราะฉะนั้น ตาจึง สำคัญกว่า ตีนไม่ควร จะมา คิดดูหมิ่น ในโลกนี้ ทั้งพิภพ จบธานินทร์ ถิ่นที่ตีน ไปได้ ก็เพราะตา ตีนฟังตา คั่งแค้น แสนจะโกรธ ก้าวกระโดด โลดไป ใกล้หน้าผา เพราะอวดดี คุยเบ่ง เก่งกว่าตา ส่วนชีวา จะดับไป ไม่รู้เลย ตาเห็นตีน อวดเบ่ง เร่งกระโดด แกล้งพิโรธ กะพริบพับ หลับตาเฉย ตีนพาตา ถลาล้ม ทั้งก้มเงย ตกแล้วเหวย ตายห่า ทั้งตาตีน