ฉันยังมีขาอีกข้างหนึ่ง 

 เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กน้อยวัย 9 ขวบ 
ชาวไต้หวันชื่อว่า โจวต้ากวน 
น้องเป็นโรคมะเร็งกล้ามเนื้อ และได้เสียชีวิตไป ด้วยวัยเพียง 10 ขวบ

น้องได้ถ่ายทอดความรู้สึก ตลอดจนกำลังใจ
เป็นบทกวี ในหนังสือ ชื่อว่า " ฉันยังมีขาอีกข้างหนึ่ง "

อ่านแล้วได้ข้อคิดที่ดี และ การมองชีวิตในอีกแง่มุมนึง : )

โจวต้ากวนเขียนในบันทึกประจำวันว่า 

" ชีวิตนี้สั้นนัก ควรหมั่นชื่นชมกับทุกสิ่งที่เรามีอยู่ในขณะนี้ 
โดยเฉพาะคนที่เรารัก เพราะเราอาจต้องเสียใจ
เมื่อเวลาผ่านไปโดยไม่มีวันหวนคืน”


ขอขอบคุณที่มาจาก 
http://www.thaihealth.or.th/node/4169
http://www.reurnthai.com http://www.oknation.net/blog/print.php?id=328735



“ ฉันยังมีขาอีกข้างหนึ่ง /โจว ต้ากวน “
(ในชื่อภาษาอังกฤษคือ I still have one leg
และในภาษาจีนคือ??????) 
เป็นหนังสือรวมบทกวีของนักกวีน้อยชาวไต้หวัน
นาม โจว ต้ากวน (???)



หนังสือเล่มนี้ ได้รวมบทกวีของเด็กน้อย
ที่เปี่ยมด้วยความหวังและไม่ท้อแท้ต่อทุกข์ภัย
แม้ประสบโรคร้ายทั้งๆ ที่อายุยังน้อย 
แต่ก็ไม่มีน้ำเสียงคร่ำครวญ
หรือตัดพ้อต่อว่าชะตากรรมในบทกวีของเขาเลย


ในโลกของเราทุกวันนี้ ยังมีผู้คนอีกมากมาย
ที่ต้องต่อสู้กับโรคมะเร็งด้วยความหวาดหวั่น
แต่กลับมีเด็กน้อยคนหนึ่ง
ที่ต้องเผชิญกับโรคมะเร็งตั้งแต่อายุ 9 ขวบ
ชีวิตของเขาเปี่ยมไปด้วยความหวัง
และเผชิญกับโรคมะเร็งด้วยความกล้าหาญ 
จนเกิดบทกวีที่งดงาม 
ช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้แก่คนทั้งโลก
ก่อนที่เขาจะต้องจากโลกนี้ไปตลอดกาล 


โจวต้ากวน เด็กชายชาวไต้หวัน
เกิดเมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 1987 ที่ไทเป 
หลังจากที่พ่อและแม่ของเขาต้องพบสูติแพทย์ถึง 6 ปี 
เพื่อทำกิ๊ฟท์ถึง 6 ครั้ง 
เด็กน้อยจึงถือกำเนิดที่โรงพยาบาลทหารผ่านศึก
เป็นบุตรคนหัวปีของครอบครัวโจว
และเป้นเด็กที่ใครเห็นใครก็รัก

เขาสามารถอ่านหนังสืออย่างคล่องแคล่วตั้งแต่อายุ 5 ขวบ
หลงใหลในเสียงไวโอลิน และได้เป็นนักไวโอลินนำ
ของวงดนตรีประสานเสียงประจำโรงเรียนประถม 



ชีวิตเป็นสิ่งเหนือจะคาด
หลังกลับจากท่องเที่ยวในสหรัฐอเมริกา
ช่วงปิดเทอมฤดูหนาวพร้อมครอบครัว 
เด็กชายวัย 9 ขวบผู้นี้ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคมะเร็งกล้ามเนื้อ (Rhabdomyosarcoma)
เด็กน้อยต้องผ่านการผ่าตัดถึง 3 ครั้ง
ทำเคมีบำบัด 7 ครั้ง ฉายรังสี 30 ครั้ง
แล้วยังต้องตัดขาไปข้างหนึ่ง 

เขาอดทนต่อสู้กับโรคร้ายอยู่นานเกือบ 1 ปี
ก่อนที่จะจากไปเมื่อเช้ามืดของวันที่ 18 พฤษภาคม 2540 (1997)
ด้วยวัยเพียง 10 ขวบ 





ช่วงที่เด็กชายนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล
เขาได้เขียนบทกลอนรวม 42 บท บรรยายถึงการต่อสู้
เพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ บอกเล่าความคิด
วามรู้สึกที่มีต่อสิ่งที่ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานด้วยความเจ็บปวด
ทั้งร่างกายและจิตใจ 

โจวต้ากวนเผยความรู้สึกและประสบการณ์
การต่อสู้กับโรคร้ายผ่านบทกวีง่าย ๆ 
ที่เต็มไปด้วยความกล้าหาญ 
ไม่ตัดพ้อต่อโชคชะตากรรมของตัวเอง
ด้วยดวงใจดวงน้อยบริสุทธิ์ มองโลกในแง่ดี
แม้ในวันที่เขาเจ็บหนักเจียนขาดใจ 





"โจวต้ากวน” 
เขาเป็น"นักอ่าน" ที่ไม่ธรรมดา
เพราะอ่านหนังสือได้คล่องตั้งแต่ 5 ขวบ
เขาเป็น"นักดนตรี" ที่หลงใหลเสียงไวโอลินจนกลายเป็น
นักไวโอลินนำ ประจำวงดนตรีประสานเสียงของโรงเรียน 
เขาเป็น " นักเขียน "
เพราะชอบเขียนบันทึกประจำวันในรูปกวีบทสั้นๆ
นอกจาก นักอ่าน นักดนตรีและนักเขียน 
โจวยังเป็น"นักสู้" 
ด้วยวัยอันน้อยนิด

เด็กน้อยเผชิญโรคร้ายอย่างกล้าหาญ 
เขาไม่ยอมปล่อยใจให้หม่นหมอง และไม่ยอมปราชัย
ด้วยการยอมรับความทุกข์ที่โรคนั้นนำมา
ตรงกันข้ามเขารู้ดีว่า “สุขหรือทุกข์อยู่ที่การเลือกของเขาเอง”

เมื่อจะเข้าห้องผ่าตัด เขาจึงเลือก
“เด็กผู้หญิงสงบ” และ “คุณอามั่นคง” เป็นเพื่อนแทนที่จะเลือก
“เด็กชายกังวล” และ “คุณน้าหวาดหวั่น” 

เมื่อถูกผ่าตัดขาข้างหนึ่ง เขาจึงคิดใหม่
ทำให้รู้สึกดีด้วยซ้ำว่า “ฉันยัง(โชคดีที่)มีขาอีกข้างหนึ่ง” 
เพราะยังมีคนอื่นที่ขาพิการทั้งสองข้าง

ด้วยการเลือกของเขา
ทำให้เขาสามารถมองมะเร็งด้วยสายตาที่เป็นมิตร
จนถึงกับคิดจะสอน “มารร้ายมะเร็ง” 
ให้รู้จักเล่นไวโอลิน ด้วยเหตุผลว่า
คนที่เล่นไวโอลินเป็นย่อมทำตัวเลวไม่ได้


บทกลอนของเขาได้รับการรวบรวม
เป็นหนังสือบันทึกบทกวีของเด็กน้อยที่เปี่ยมด้วยความหวัง
ไม่ระย่อท้อต่อโรคร้าย
หัวข้อของบทกลอนเหล่านี้ มีเรื่องที่บรรยายเกี่ยวกับแพทย์พยาบาล ประวัติการรักษา และความอิ่มเอิบใจที่มีต่อชีวิต 
สุขภาพและเสรีภาพ ตลอดเวลา 10 ปี ที่ผ่านมา



บางบทกวีของโจวต้ากวน

Lonely Hospital Room 

In a hospital, in the depths of the mountains,
there is a very small cancer room,
a child,
hoping desperately:
my illness quickly be healed,
quickly leave,
go home, go to school,
play the violin,
with everyone together,
everying would then be fine.

ที่โรงพยาบาล ในหุบเขาลึก 
ยังมีห้องผู้ป่วยโรคมะเร็งห้องเล็กๆ
เด็กน้อยคนหนึ่ง
กับความหวังอย่างยิ่งว่า
อาการป่วยของผมจะหายวันหายคืน
หายโดยไว
จะได้กลับบ้าน ไปโรงเรียน
ได้สีไวโอลิน
อยู่กันพร้อมหน้าทุกคน
แล้วทุกอย่างก็กลับมาดีเหมือนเดิม 



Outside the Window 

Outside the cancer room windows,
blue sky, 

sun high, 

I so want to go out, 
Aunt nurse won't allow,
Uncle doctor won't allow. 
Outside the cancer room window, 
stars twinkle, 
moonlight glows, 
I so want to go out
Aunt I.V. cuffs, 
Uncle Oxygen Tent covers. 

นอกหน้าต่างห้องผู้ป่วยมะเร็ง 
ท้องฟ้าสีฟ้ากระจ่าง 
ดวงอาทิตย์ลอยสูง 
ฉันอยากออกไปข้างนอกจัง 
คุณน้าพยาบาลไม่อนุญาต
คุณอาหมอก็ไม่อนุญาต

นอกหน้าต่างห้องผู้ป่วยมะเร็ง
ดวงดาวกระพริบพราว
แสงจันทร์ส่องกระจ่าง
ฉันอยากออกไปข้างนอกจัง
คุณน้าน้ำเกลือล่ามฉันไว้
คุณอาออกซิเจนครอบฉันไว้


เด็กน้อยป่วยด้วยมะเร็ง 
ขณะได้รับการรักษาด้วยเคมีและรังสีบำบัด
เม็ดเลือดขาวจะลดต่ำลง
ต้องอยู่ในห้องแยกคนเดียวเพื่อป้องกันการติดเชื้อ 

หนูน้อยคงจะได้รับการให้ออกซิเจน
โดยนอนในเต๊นท์พลาสติกใส
และมีท่อให้ออกซิเจนเข้าไป 




โจวเล่าความรู้สึกและประสบการณ์
ในการรับมือ การจู่โจมของมือสังหาร
ในการทำเคมีบำบัด 7 ครั้ง 
การจู่โจมของมารน้อยรังสีบำบัด 30 ครั้ง

การจู่โจมของผีดูดเลือดในการผ่าตัดใหญ่ 3 ครั้ง 
ฉีดยา กินยา นับครั้งไม่ถ้วน ให้เลือด ดูดเลือด 
โจวไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย 
ที่สำคัญเขายอมรับความจริง
ต่อการต้องตัดขาขวาอย่างไม่สะทกสะท้าน 
พบกับใครก็พูดทุกครั้งว่า 

"ฉันยังมีขาอีกข้างหนึ่งที่จะยืนบนโลก

เมื่อเขาต้องถูกตัดขา เขายอมรับชะตากรรม
และบันทึกไว้ว่า

Beethoven, two deaf ears,
Jeng Lung Sheei*, two blind eyes,
I still have one leg
I want to stand on the Earth. 

Helen Keller**, two blind eyes,
Jeng Feng Syi***, two disabled legs.
I still have one leg,
I want to walk all over the beautiful world. 


เบโธเฟน หูหนวกทั้งสองข้าง
เจิ้งหลุงชิ ตาบอดทั้งสองข้าง
ตัวผมยังมีขาอีกหนึ่งข้าง
ผมอยากจะยืนบนพื้นโลก

เฮเลน เคลเลอร์ ตาบอดทั้งสองข้าง
เจิ้งเฟิงสี่ ขาพิการทั้งสองข้าง
ผมยังมีขาอีกหนึ่งข้าง
ผมจะเดินไปให้ทั่วบนโลกที่งดงามใบนี้




โจวไม่เคยตัดพ้อในชะตากรรมของตัวเอง 
เขามองโลกในแง่ดี แม้ในวันที่เจ็บเจียนขาดใจ
ก็ไม่มีน้ำเสียงคร่ำครวญ
หรือตัดพ้อต่อว่าชะตากรรมในบทกวีของเขา
ตรงข้าม เขากลับมองมะเร็งด้วยสายตาที่เป็นมิตร 

จนถึงกับคิดจะสอน “มารร้ายมะเร็ง” ให้รู้จักเล่นไวโอลิน 
ด้วยเหตุผลว่า...“คนที่เล่นไวโอลินเป็น...ย่อมทำตัวเลวไม่ได้


"ฉันอยากกลับไป ฉันอยาก...สีไวโอลิน
และฉันจะสอนมารร้ายมะเร็งให้ สีไวโอลินด้วย
เด็กที่หัดสีไวโอลิน จะไม่กลายเป็นเด็กเกเร
มารร้ายที่หัดสีไวโอลิน ก็ไม่กลายเป็นพวกเกเรเหมือนกัน"

Cancer Devil is so proud,
in my body's every corner,
shouting loudly, yelling out,
I scream at Cancer Devil back:
Who fears you!
Don't be proud!
Soon you’ll beg for mercy!
I have Mum and Dad, nurses,
doctors and faith backing me;
I also have:
Radiotherapy nuclear bombs,
chemotherapy missiles,
surgery guns.
Radiotherapy, chemotherapy, 
surgery, faith 
together rush forward,
plop,
Cancer Devil goes 'bye-bye'. 

ปีศาจมะเร็งช่างหลงทะนงตน
เจ้าแพร่ไปทั่วร่างกายฉัน 
ตะโกนก้อง เสียงร้องลั่น 
ฉันตะคอกเจ้าปีศาจมะเร็งกลับไป
ใครกลัวเจ้า 
อย่าทะนงไป
อีกไม่ช้าเจ้าจะต้องร้องขอความเมตตา
ฉันมีแม่ มีพ่อ คุณพยาบาล 
คุณหมอ และศรัทธามั่นเป็นกำลังหนุน
ฉันยังมี
ระเบิดนิวเคลียร์รังสีรักษา
จรวดเคมีบำบัด
ปืนศัลยกรรม
ศรัทธามั่น
พร้อมกันพุ่งปะทะ
ร่วงผล็อย
เจ้ามะเร็งถอย บ๊าย บาย 


ระหว่างเข้ารับการรักษา 
โจวได้ขอใช้สิทธิ์เข้าร่วมประชุม
เกี่ยวกับชีวิตของตัวเองร่วมกับคณะแพทย์และบุคลากร
แห่งโรงพยาบาลไถต้า 
ผลการประชุมได้ข้อสรุปว่า 
ไม่มีหนทางรักษาอีกต่อไป

โจวต้ากวน กลับออกมาเขียนบันทึกกวี 

Go on Living

Doctor is the judge
sentencing to life imprisonment,
but I am a patient not a criminal,
I want to bravely walk out.

Doctor is the judge,
sentencing to death.
but I am a patient not a criminal,
I want to bravely go on living.



คุณหมอคือผู้พิพากษา 
ตัดสินโทษจำคุกตลอดชีวิต 
แต่ผมเป็นผู้ป่วย ไม่ใช่อาชญากร
ผมจะเดินออกไปอย่างกล้าหาญ 

คุณหมอคือผู้พิพากษา 
ตัดสินประหารชีวิต 
แต่ผมเป็นผู้ป่วยไม่ใช่อาชญากร 
ผมต้องการจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างกล้าหาญ 




Needle Tracks
There remains: 
the syringes from the 1st hospital visit, 
mixed memories, 
fever; whole body sweating, 
chill; entire body trembling. 
Blood in, blood out, 
blood out, blood in. 
my whole body scarred, 
Mother’s warm hands holding, 
Father’s firm hands caressing, 
little brother’s naughty hands touching, 
my brave tears dropping. 


รอยเข็มพรุน
ยังอยู่ตรงนั้น
รอยเข็มจากโรงพยาบาลแห่งแรก
ความทรงจำปนเป
ไข้ เหงื่อท่วมร่าง
หนาว จนสั่นเทาทั้งร่าง
เลือดเข้า เลือดออก
เจาะเลือด ให้เลือด
รอยเข็มรอยแผลทั่วตัว
มือแม่อบอุ่นเกาะกุม
มือพ่อมั่นคงลูบไล้
มือซนน้องชายแตะต้อง
น้ำตาคนกล้าหยาดหยด 


วันที่ 5 พฤษภาคม 1996 

พ่อแม่ประคองฉันเข้าห้องผ่าตัดครั้งแรก 
เด็กชายกังวัลเขามาเป็น...เพื่อนบ้าน 
เด็กหญิงสงบก็เป็น...เพื่อนบ้าน...เหมือนกัน 
ฉันเลือก..เด็กหญิงสงบ...เป็นเพื่อนบ้าน.



วันที่ 6 มิถุนายน 1996 

พ่อแม่อุ้มฉันเข้าห้องผ่าตัดเป็นครั้งที่สอง 
คุณน้าหวาดหวั่นเธอเป็น...เพื่อนบ้าน 
คุณอามั่นคงก็เป็น...เพื่อนบ้าน...เหมือนกัน 
ฉันเลือก...คุณอามั่นคง...เป็นเพื่อนบ้าน 


วันที่ 25 มกราคม 1997 

พ่อแม่ให้ฉันขี่หลังเข้าห้องผ่าตัดเป็นครั้งที่สาม 
คุณความตายเข้ามาเป็น...เพื่อนบ้าน 
คุณอยู่รอดก็เป็น...เพื่อนบ้าน...เหมือนกัน 
ฉันเลือก...คุณอยู่รอด...เป็นเพื่อนบ้าน 



นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของบันทึกประจำวันของโจวต้ากวน
ยังมีอีกหลายเหตุการณ์
ที่เขาได้แสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณของความเป็นนักสู้ 
ความเป็นอัจฉริยะในเชิงกวี 
รวมถึงความเป็นมนุษย์ที่ใช้สติปัญญา
มองโลกในแง่มุมที่งดงามได้อย่างน่าชื่นชม

ด้วยวัยเพียง 10 ขวบ
โจวต้ากวนได้สร้างแรงบันดาลใจ
ให้แก่คนทั้งโลก ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ 
ขณะเดียวกันก็น่าเป็นอนุสติสำหรับเราทุกคนด้วยว่าชีวิตนี้สั้นนัก 
ควรหมั่นชื่นชมกับทุกสิ่งที่เรามีอยู่ในขณะนี้ 
โดยเฉพาะคนที่เรารัก 
เพราะเราอาจต้องเสียใจเมื่อเวลาผ่านไปโดยไม่มีวันหวนคืน”

ความหวังของเด็กน้อยนักสู้ รวมถึงการประดิษฐ์ 
"เครื่องเร่งขจัดมะเร็งพลังแสงอาทิตย์" 
ความหวังที่จะปลุกเร้าให้คนทั้งโลก
ประกาศสงครามกับมารร้ายมะเร็ง 
หวังว่าจะมีนักวิทยาศาสตร์ 
หมอผู้เชี่ยวชาญและนางพยาบาลมากกว่านี้ 
หวังให้ผู้ป่วยมะเร็งและครอบครัวเข้มแข็ง 
มีความมุ่งมั่นอย่างถึงที่สุด 
และ หวังว่าทุกคนบนโลกจะถนอมรัก
สุขภาพร่างกาย ศักดิ์ศรีของชีวิต
และความสุขความปรองดองของครอบครัว

โจวต้ากวนเกิดเมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 1987 ในเมืองไทเป
และเสียชีวิตในเช้าวันที่ 18 พฤษภาคม 1997 




"คำจากพ่อและแม่..."

ยามที่เราไม่ก่อกำแพงเพิ่ม แต่เพียรสร้างสะพานนั้น
โลกใบนี้ก็เปี่ยมด้วยความรื่นเริง
ลูกต้ากวนได้สร้างสะพานแห่งความปิติของชีวิตขึ้นอีกสะพานหนึ่ง...
พ่อแม่หาหมอนานถึง 6 ปี ทำกิ๊ฟถึง 6 ครั้ง 
ในที่สุดหนูก็ก่อเกิดกายมาในโลกมนุษย์ 
หนูนำพ่อแม่เดินสู่สะพานแห่งความปีติของชีวิต

ลูกต้ากวน ได้สร้างสะพานแห่งความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญขึ้นสะพานหนึ่ง...
การจู่โจมของมือสังหารในการทำเคมีบำบัด 7 ครั้ง 
การจู่โจมของมารน้อยรังสีบำบัด 30 ครั้ง
การจู่โจมของผีดูดเลือดในการผ่าตัดใหญ่ 3 ครั้ง
ฉีดยา กินยา นับครั้งไม่ถ้วน 
ให้เลือด ดูดเลือด ไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย
โดยเฉพาะยอมรับความจริง
ต่อการต้องตัดขาขวา อย่างไม่สะทกสะท้าน 

พบกับใครก็พูดทุกครั้งว่า "ฉันยังมีขาอีกข้างหนึ่งที่จะยืนบนโลก" 
เขานำพาเราเดินสู่สะพานแห่งความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ

ลูกต้ากวนได้สร้างสะพานแห่งความหวังอันสว่างไสวขึ้นสะพานหนึ่ง...
ยามที่คุณหมออับจนหนทาง 
เขาเผชิญหน้ากับความตายอย่างไม่สะทกสะท้าน 
ทั้งยังใช้ความเข้มแข็งทางจิตใจต่อกรกับสิ่งที่จะตามมา 
เขาพูดว่า "คุณหมอคือผู้พิพากษา
ตัดสินประหารชีวิต แต่ว่าฉันเป็นคนป่วยไม่ใช่นักโทษ 
ฉันจะมีชีวิตต่อไปอย่างกล้าหาญ" 
ทุก ๆ วันเขาจะกุมเนื้องอกไว้ในมือแล้วพูดว่า

"เนื้องอกคือราชาปีศาจวัวของชีวิต
คุณอาหมอคือพระยูไลของชีวิต
ราชาปีศาจวัวเอ๋ย ราชาปีศาจวัว 
ถึงแกจะมีฤทธิ์อย่างซุนหงอคง 
ก็หนีออกไปจากกลางฝ่ามือของพระยูไลไม่พ้นหรอก 

เนื้องอกคือจูดาสทรยศของชีวิต
ฉันคือพระยะโฮวาห์ของชีวิต 
จูดาสเอ๋ย ข้าสร้างเจ้าด้วยมือข้าได้ 
ข้าก็ทำลายเจ้าด้วยมือของข้าได้"

และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ 
จิตใจอันเข้มแข็งของเขา
ทำให้เนื้องอกเล็กลง 2 ใน 3 ส่วน 
เขายังคงคิดค้นโครงการ 
" เครื่องเร่งกำจัดมะเร็งพลังแสงอาทิตย์ " 
หวังว่าจะทำสำเร็จร่วมกับน้องชาย
เขานำพาพวกเราก้าวขึ้นสู่สะพานแห่งความหวังอันสว่างไสว 




คำนิยม โดย พระไพศาล วิสาโล

จะว่าไปแล้วเคราะห์กรรมไม่ทำให้เราทุกข์มาก
เท่ากับท่าที หรือความรู้สึกที่เรามีต่อมัน
สุขหรือทุกข์ไม่ได้อยู่ที่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเรา
แต่อยู่ที่เรารู้สึกกับมันอย่างไรต่างหาก

คนป่วยหลายคนพบว่า 
ความทุกข์ลดลงเมื่อเห็นคนที่ทุกข์มากกว่าตน
น้อยคนที่ต้องเผชิญกับโรคมะเร็งตั้งแต่อายุ 9 ขวบ
และจากโลกนี้ไปก่อนอายุครบ 10 ขวบ
สุดท้ายก็ต้องตัดขาทิ้ง..

เด็กน้อย ก็ยังไม่ยอมปล่อยใจให้หม่นหมอง
กลับรู้สึกด้วยซ้ำว่า 

"ฉันยังโชคดีที่มีขาอีกข้างหนึ่ง 
ที่จะเดินไปทั่วโลกที่งดงามนี้" 


“ความมุ่งมั่นความรักต่อชีวิต Fervent Love of Lives” 
เป็นรางวัลของมูลนิธิวัฒนธรรมและ
การศึกษาโจวต้ากวน ประเทศไต้หวัน
ก่อตั้งโดย โจวจิ้นฮวา ในปี 2540 
เพื่อเป็นการรำลึกถึง โจวต้ากวน 
บุตรชายผู้มีจิตวิญญาณกล้าหาญต่อสู้กับโรคร้ายอย่างเข้มแข็ง
ก่อนที่จะจากไปด้วยวัยเพียง 10 ขวบ


ขอขอบคุณ น้องโจต้ากวน 
ที่เป็นแรงบันดาลใจ
ทำให้เรารู้ว่า เราสามารถมีความสุข กับสิ่งที่เราเผชิญได้
ด้วยความเข้มแข็ง และ การมองโลกในแง่งาม


เว็บไซด์ของมูลนิธิ http://www.ta.org.tw/English/a2.html