15 มกราคม 2007: 5.00 เมื่อวานได้รับข่าวร้ายจากที่บ้าน ทำอะไรไม่ถูกแม้แต่จะอ่านหนังสือต่อ รู้แต่ว่าแว่บใดที่คิดถึงพ่อเฒ่า น้ำตาก็จะไหลออกมาเสียให้ได้ทุกที จนตาบวมโทรไปหาแม่ โทรหาน้อง จะกลับไปดีไหม สับสนไปหมด แม่บอกว่า พ่อเฒ่าแกจากไปอย่าสงบ ไม่ทรมานเหมือนหลับไป เฉยๆและมารู้อีกทีตอนตีห้า เมื่อเวลาที่ท่านจะต้องตื่นมาทานข้าวทุกวัน ทุกคนถึงได้รู้ว่าท่านได้จากพวกเราไปแล้วอย่างสงบ มาถึงวันนี้ความรู้สึกก็ดีขึ้นบ้าง กำลังพยายามที่จะตั้งสติเขียนถึงท่านในวันนี้ให้จบเพียงเพื่ออยากจะเก็บเอาไว้ในความทรงจำว่า หนูไม่เคยลืมท่านเลย เพราะท่านเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก และรูปที่ถ่ายมาก็คือสองปีที่แล้ว แทบจะเป็นเดือนเดียวกันกะที่ท่านเสียในวันที่ 15 มกราคม เพียงแต่วันมันห่างกันแค่สิบวัน ตอนนั้นท่านก็ยังลุกนั่งเดินได้บ้าง แต่ต้องพยุง ท่านเป็นคนสู้ชีวิต และทำงานหนัก ไปถามป่าถางหญ้าทุกวัน ตั้งแต่หนุ่ม จนกระทั่งเดินไม่ไหว ท่านเป็นคนที่ดุและดื้อ มากที่สุด แต่ในความเป็นจริงใจดีกับเรามากจึงมีแต่เราเท่านั้นที่สามารถขอให้ท่านทำโน่นทำนี่ได้

ด้วยความที่เป็นคนรุ่นเก่า ไม่ชอบไป รพ. ไม่ชอบกินยา ท่านก็ไม่ยอมที่จะไปหาหมอและบอกว่า ถ้าเป็นอะไร ขอตายที่บ้านแห่งนี้ ทุกปี จึงมีลูกหลานวนกันไปเยี่ยมท่าน รื้อรูปเก่าๆออกมาพาลจะให้น้ำตาไหลอีกแล้ว ขอให้พ่อเฒ่าของหนู ไปอย่างสงบและอยู่ในสวรรค์ที่สามาถมองเห็นพวกเรา และเป็นกำลังใจให้หนูตลอดไป