เรื่องนี่มาจากชีวิตจริงของคุโด้ ซายากะ  ที่เป็นเด็กเกรียนประจำห้อง (แกลรุ) เธอใส่กระโปรงสั้น (มาก) เที่ยวกลางคืน ย้อมผมสีทอง แต่งหน้ามาโรงเรียน เป็นทีเอือมระอาของครูในโรงเรียน วันหนึ่งเธอโดนจับได้ว่าสูบบุหรี่ จึงโดนพักการเรียน แม่ของเธอให้เธอไปเรียนพิเศษเป็นการฆ่าเวลา และ ณ ที่นั่นเธอได้พบกับอาจารย์สอนพิเศษ สึโบตะ ผู้ซึ่งใช้จิตวิทยาในการสอนเธอ เปลี่ยนเธอจากเด็กเกเร เป็นเด็กที่ตั้งใจเรียน จนสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยเคโอ ซึ่งเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่สอบเข้ายากแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น

ครืด....
เสียงเปิดประตู
เด็กสาวหัวทอง ใส่เสื้อเอวลอยกับกระโปรงสั้นจู๋
เดินเข้ามาที่โรงเรียนกวดวิชาพร้อมคุณแม่

คุณแม่บอกว่า
"รูปลักษณ์ภายนอกแกอาจจะดูแรง แต่แกเป็นเด็กดีมากค่ะ"

นั่นคือวันแรกที่ Tsubota Nobutaka (坪田信貴) ได้พบกับซายากะจัง
เด็กสาวสุดเปรี้ยวที่สอบได้คะแนนติดอันดับโหล่ของโรงเรียน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ซายากะถูกพักการเรียนเพราะทำผิดกฎโรงเรียน
แม่เห็นเธอว่างๆ เลยส่งมาเรียนพิเศษที่โรงเรียนของครู Tsubota

ครูให้เธอลองสอบวัดระดับดู เช่น
"คำว่า Strong แปลว่า อะไร"
"อือ...วันอาทิตย์?"
(คำตอบที่ถูกคือ "แข็งแรง")

"คำว่า "พวกเขา" ภาษาอังกฤษคือคำว่า...?"
"Hi"
(คำตอบที่ถูกคือ "They")

ผลการประเมิน....
ซายากะมีผลการเรียนเท่ากับเด็กป.4
(ตอนที่เธออยู่ม. 5)

ถ้าเป็นครูสอนพิเศษ คุณจะทำยังไงคะ?
คืนเงินคุณแม่แล้วเชิญหนูน้อยไปเรียนที่อื่นดีกว่ากระมัง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แต่ครู Tsubota ไม่ได้ทำเช่นนั้น
เขาถามซายากะต่อว่า อยากเข้ามหาลัยไหน
ซายากะตอบว่า ไม่รู้สิ

Tsubota แหย่ว่า "ลองเข้าโตไดไหม"
ซายากะตอบกลับมาว่า
"ไม่เอาอ่ะ มีแต่ผู้ชายบ้าเรียนใส่แว่นหนาๆ"
"งั้น สอบเข้า Keio ไหม? เคยได้ยินคำว่า Keio Boy ไหม?"
"ว้ายยย หนุ่มหล่อเยอะนิ่ ซายากะกับเคโอ น่าสนๆ!"

กับเด็กม.5 ที่ยังแปลคำว่า "Strong" ไม่ออก
ครู Tsubota ยุให้เด็กคนนี้สอบเข้าม.เคโอ ....
มหาวิทยาลัยเอกชนที่สอบเข้ายากที่สุดในญี่ปุ่น

เหมือนให้เด็กห้องบ๊วยเกรด 1.87 ไปสอบเข้าจุฬาฯ ธรรมศาสตร์ค่ะ
ครูคิดอะไรอยู่...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"อ่านเด็กให้ขาด"

เด็กแต่ละแบบ มีวิธีสอนและวิธีกระตุ้นไม่เหมือนกัน

นอกจากแบบทดสอบวัดระดับความรู้
ครู Tsubota ให้เด็กๆ ทุกคนทำแบบทดสอบจิตวิทยา (เอ็นเนียแกรม)
และแบ่งเด็กๆ เป็น 9 ประเภท

ซายากะจังเป็นประเภท "ผู้เสพย์สุข" มองโลกในแง่ดี
เวลาครูสอน ก็จะสอนแบบขายฝัน
โม้เป้าหมายสูงๆ ก็ไม่เป็นไร เด็กพวกนี้ไม่สงสัย

ครู Tsubota จึงบอกซายากะว่า
"ถ้าไป Keio เธอจะได้เจอคนเก๋ๆ คูลๆ นะ ได้อยู่โตเกียวด้วยนะ"
ซายากะผู้มองโลกในแง่ดีก็เริ่มฝันหวาน และมีแรงอ่านหนังสือสอบ

ในทางกลับกัน ถ้าเด็กเป็นประเภท Realistic
ขืนครูมานั่งขายฝันแบบนี้ เด็กคงดูถูก หาว่าครูไม่ได้เรื่องแน่ๆ

การอ่านเด็กแต่ละคนให้ขาด รู้วิธีสร้างแรงจูงใจให้เด็ก
แล้วสอนให้เด็กเชื่อฟัง ให้เด็กยอมทำการบ้าน
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ไม่มีเด็กที่เกลียดความก้าวหน้าของตัวเอง"

ครู Tsubota ไม่ได้รู้สึกท้อใจหรือหนักใจเลย
ที่เห็นซายากะสอบได้แค่ระดับป.4
เพราะครูเชื่อว่า เด็กที่ทำคะแนนไม่ดี ไม่ใช่เด็กไม่เก่ง
เพียงแต่พวกเขาแค่ยังไม่ได้เรียน หรือไม่รู้เกี่ยวกับความรู้นั้นๆ เท่านั้น

ครูเชื่อมั่นและเห็นความงดงามของเด็กทุกคน
ไม่มองว่าเด็กคนนี้เกเรหรือคนนี้โง่

สิ่งสำคัญ คือ จะทำอย่างไรให้เด็กๆ ได้เรียนรู้ว่า
การเรียน ก็คือ การฝึกทำสิ่งที่คิดว่าทำไม่ได้ ให้ทำได้
และสนุกไปกับ process นั้น

ตอนนี้ เด็กอาจแยกคำว่า They กับ He ไม่ออก
แต่ถ้าเขาเข้าใจความหมาย เข้าใจวิธีใช้
และใช้คำเหล่านั้นมาแต่งประโยคใหม่ๆได้
เขาย่อมทึ่งกับความสามารถกับตัวเอง
เขาย่อมอยากรู้ศัพท์คำใหม่ๆ อีก

นั่นคือ วิธีที่ Tsubota ทำให้เด็กหนีเรียนอย่างซายากะ
หันมาสนุกกับการเรียนได้

ก่อนอื่น ครูสอนโครงสร้างภาษาอังกฤษ เอาให้พื้นฐานแน่น
จากนั้น ค่อยๆ ให้ทำแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษ ฝึกให้ใช้พจนานุกรม
การเปิดพจนานุกรม ก็ทำให้ซายากะได้เจอศัพท์ใหม่ๆ
ได้ฝึกจำวิธีสะกดคำ

พอเริ่มอ่านบทความง่ายๆ เข้าใจ เด็กก็เริ่มสนุกและอยากอ่านอีก
ครูก็ป้อนบทความที่ยาวขึ้น ยากขึ้นให้อ่าน

ผ่านไป 3 เดือน
เมื่อซายากะไปโรงเรียน เธอตกใจมากที่เธอทำข้อสอบที่โรงเรียนได้
แถมรู้สึกว่าข้อสอบง่ายเสียด้วย

เธอเริ่มมั่นใจ และรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นเรื่อยๆ
และยิ่งอ่านหนังสือหนักขึ้น

Tsubota เชื่อว่า
ในโลกนี้ มีเด็กที่เกลียดการเรียนอยู่เยอะ
แต่ไม่มีเด็กคนไหนที่เกลียดความก้าวหน้าของตัวเอง

Tsubota เป็นผู้ชี้ทางให้เด็กเห็น "ความก้าวหน้า" ของตัวเอง
ตัวเองในวันนี้ ที่รู้มากกว่าตัวเองเมื่อวาน
ตัวเองในวันนี้ ที่รู้มากกว่าตัวเองในเดือนก่อนมากๆ

สุดท้าย ซายากะสอบเข้า Keio ได้ตามฝันค่ะ

(เธอเรียนจบและแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่จบจากที่เดียวกัน
ตอนนี้ เธอทำงานเป็น Wedding Planner ค่ะ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนท้ายบทความนี้
ดิฉันขอไม่เขียนคำสรุปเกี่ยวกับวิธีสอนของครู Tsubota

แต่ขออนุญาตแปลบางส่วนของจดหมายที่ซายากะเขียนแทนนะคะ

"ก่อนที่จะได้เจอครู หนูเกลียดผู้ใหญ่รอบๆ ตัวมาก
ทุกคนมองว่าหนูเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง
คนที่เข้าใจหนู มีแต่เพื่อนเท่านั้น

ถ้าไม่ได้เจอครู หนูคงไม่คิดจะเรียนต่อมหาลัย
คงหางานอะไรสักอย่างทำไปวันๆ แต่งงาน มีลูก

แต่พอเจอครู ครูรับที่หนูเป็นหนู
ครูเป็นครูคนแรกที่ชมหนู..ชมบ่อยๆ ด้วย
ครูไม่หน้าบึ้งใส่หนูเหมือนผู้ใหญ่คนอื่น
แถมครูยิ้มและหัวเราะบ่อยๆ ด้วย
ครูยังฟังเรื่องที่หนูเล่าโน่นเล่านี่ด้วย

ตอนที่หนูบอกคนรอบตัวว่าจะเข้า Keio
มีแต่คนบอกว่าหนูบ้าไปแล้ว
แต่ครูทำให้การเรียนที่ Keio เป็นเรื่องน่าตื่นเต้น น่าสนุกสำหรับหนู
ทำให้หนูเริ่มสนใจ ....

พอหนูลองฮึดตั้งใจเรียนจริงๆ
หนูตกใจมากว่า ทำไมหนูไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรขนาดนี้

ขณะเดียวกัน การได้รู้ว่าเราไม่รู้อะไร มันเป็นเรื่องที่สนุกมากๆ
หนังสือที่อ่านสนุกกว่าที่คิด
หนูยังรู้สึกเสียดายเลยว่า หนูกลับมาตั้งใจเรียนช้าไป

เวลาครูเล่าเรื่องการเมืองให้ฟัง
หนูกลับไปบ้าน ก็เริ่มฟังข่าวเข้าใจมากขึ้น
เวลาหนูอ่านการ์ตูนประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นที่ครูแนะนำ
หนูก็เริ่มฝันอยากเดินทางไปดูของจริงที่โน่นที่นี่

หนูเสียดายเวลาที่ผ่านมาเหลือเกิน เวลาที่หนูทำตัวไร้สาระ
โลกนี้ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกตั้งเยอะ
(ย่อ)

ตอนที่หนูสอบเข้าเคโอได้
หนูสัมผัสได้ถึงอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปมากในตัวหนู
ครูบอกว่า "เธอจะมั่นใจในตัวเองมากขึ้น"
หนูยังจำคำนี้ได้ไม่ลืมเลยค่ะ
(ย่อ)

หนูได้เรียนรู้ว่า หากเราพยายามอะไรถึงที่สุด
พยายามในระดับที่เกือบตาย

ชีวิตมันจะเปลี่ยนไปจริงๆ
ชีวิต ... ขึ้นอยุ่กับการที่เราเลือกเดินจริงๆ"

Biri Gal สร้างมาจากนวนิยายเรื่อง Gakunen Biri no Gyaru ga 1 nen de Hensachi o 40 Agete Keio Daigaku ni Geneki Gokaku Shita Hanashi ของ โนบุทากะ สึโบตะ โดยสร้างมาจากชีวิตจริงของคุโด้ ซายากะ 

เรื่องนี่เนื้อหาดีมาก หาดูได้ที่เว็บ ซับไทย http://www.dark-dramas.com/2015/11/biri-gal.html