วัฒนธรรมการกินสุนัขนั้นเป็นประเพณีที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานให้หลายประเทศทั่วโลก แม้จะมีการต่อต้านทั้งจากสังคมภายในและภายนอกเพื่อรณรงค์ให้เลิกล้มความเชื่อที่ว่านี้ ซึ่งมีหลายประเทศที่สามารถทำได้สำเร็จ ขณะเดียวกันก็ยังมีบางประเทศที่ไม่สามารถควบคุมความเชื่อดั้งเดิมของผู้คนได้ ตัวอย่างเช่น การขายลูกหมาและแมวย่างในเขตชนบทของประเทศจีน ที่มีทั้งแบบที่ย่างเสร็จแล้ว และแบบที่ยังเป็นๆ รอการถูกเชือด แถมยังขายกันแบบโจ๋งครึ่มในที่สาธารณะอีกต่างหาก

      แม้จะเป็นภาพที่โหดร้าย แต่อย่างที่เคยกล่าวไปแล้วในบทความเรื่อง จากโลมาถึงสุนัข เมื่อเสียงกดดันไม่สามารถชนะวัฒนธรรมการกินของมนุษย์ได้ ว่าบางครั้ง…การรณรงค์และกดดันโดยใช้ความเห็นหรือความรู้สึกของคนหมู่มาก บางครั้งก็อาจใช้ไม่ได้กับวัฒนธรรมและประเพณีการกินของแต่ละประเทศ ว่าเหมาะสมและถูกต้องหรือไม่?