#‎อ่านให้จบแล้วคุณจะอิ่มเอม‬

 

เมื่อคืนขุ่นแม่ไปเดินซื้อของ มีโอกาสได้เจอคุณลุงท่านนึงค่ะ ขุ่นแม่ขออนุญาตถ่ายภาพเพื่อเอามาลงให้ทุกคนได้ดูคุณลุงไว้เป็นตัวอย่างนะคะ ความจริงด้วยลักษณะของคุณลุงท่านนี้ ถึงแกจะไม่ขายอะไร แค่แกนั่งแบมืออยู่เฉยๆก็คงจะมีคนไม่มากก็น้อยที่จะหยิบยื่นเศษสตางค์ให้กับแกเพราะความสงสารรวมทั้งตัวขุ่นแม่ด้วย แต่สิ่งที่ขุ่นแม่ประทับใจนั่นก็คือแกไม่ได้ต้องการเงินจากใครฟรีๆ ทั้งๆที่มันง่ายกว่าการต้องมานั่งขายแบบนี้มาก ที่บอกว่าง่ายกว่า ก็เพราะแกไม่ได้แสดงตัวว่าเป็นขอทาน เพราะฉะนั้นถ้าคนที่ไม่อยากซื้อลูกอมก็อาจจะมองผ่าน บางคนก็คงไม่กล้าที่จะยื่นเงินให้แกฟรีๆถูกมั้ยคะ ขุ่นแม่ถึงบอกว่าถ้าแกไม่ขายอะไรเลยแล้วแบมือขอเงินตรงๆอาจจะได้เงินมาง่ายกว่าการมานั่งขายลูกอมแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่นี่แหละค่ะมันสะท้อนถึงความรู้สึกภูมิใจในอาชีพ ภูมิใจที่สามารถหาเงินได้ด้วยตัวเอง พึ่งพาตนเองก่อนที่จะพึ่งพาคนอื่น เพราะคนเราไม่ว่าจะรวยหรือจนสิ่งที่มีติดตัวมานั่นก็คือศักดิ์ศรี!! คุณลุงแกเลยเลือกที่จะทำมาหากินด้วยอาชีพสุจริต แต่ถ้าจะมีคนใจบุญที่เห็นแล้วสงสารจะหยิบยื่นให้ อันนี้ก็เป็นอีกเรื่องนึง แต่อย่างน้อยแกก็ได้พยายามด้วยตัวแกเองก่อน ขุ่นแม่ได้นั่งลงพูดคุยกับแกสักพักนึงแต่ด้วยความที่แกก็คงอายจากเนื้อตัวที่มอมแมม หรืออาจจะไม่ค่อยได้มีใครไปนั่งพูดคุยกับแกแบบนี้เท่าไหร่นัก คุณลุงแกก็เลยก้มหน้าตลอดไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับขุ่นแม่เลย ขุ่นแม่จึงบอกแกไปประโยคนึงว่า "คุณลุงไม่ต้องอายนะคะ อาชีพที่คุณลุงทำคืออาชีพสุจริต คุณลุงภูมิใจในตัวเองได้เลยค่ะ" แกพยักหน้าแล้วก็เริ่มที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับขุ่นแม่ นั่นไงได้เห็นรอยยิ้มแล้ว ขุ่นแม่ถามแกว่าขายอยู่ตรงนี้ประจำหรือเปล่า แกก็บอกว่าเปล่า ถามว่าทานข้าวหรือยังคะ คุณลุงก็บอกว่ามีแค่แตงโม 1 ชิ้นที่มีคนเอามายื่นให้ ขุ่นแม่เลยยื่นเงินให้แกแล้วบอกว่าให้แกเอาไว้ทานข้าว คุณลุงทำท่าจะเอามือโกยลูกอมทั้งหมดตรงหน้าเพื่อเอามาให้ขุ่นแม่ ขุ่นแม่บอกว่าไม่เป็นไรค่ะหนูไม่ได้อยากได้ลูกอม เงินที่หนูให้คือค่าความสุขที่หนูได้รับคืนนี้ค่ะ แล้วขุ่นแม่ก็เดินจากไปทิ้งให้แกงงว่า"ค่าความสุขอะไรของมันวะ"555

‪#‎ขึ้นต้นซึ้งขอจบฮาๆหน่อยนะคะเดี๋ยวเลี่ยน‬

 

 

 

ขอบคุณเนื้อหาจาก FB : Chonnipa Wisedsuranun