เมื่อไม่มีสี เรามองเห็นอะไร ?

ผมขอความร่วมมือใครก็ตามที่เข้ามาในกระทู้นี้ก่อนนะครับ
วางอคติไว้ข้างนอก ทิ้งมันไว้ เราจะไม่เอามาใช้กัน
เราจะไม่สร้างความแตกแยกให้กับสังคมมากไปกว่านี้อีก

ภาพชุดนี้เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวเดียวในมุมที่ผมไปบันทึกภาพจากหลายๆเหตุการณ์ของกระชุมนุมของคนเสื้อแดง ในฐานะผู้ที่อยากบันทึกหน้าประวัติศาสตร์เอาไว้เพียงเท่านั้น

ณ เวลานี้เราทุกคนรู้ว่ามันเกินเลยไปมากขนาดไหนแล้ว มันสูญเสียกันไปมากขนาดไหนแล้ว ไม่ว่าใครจะอยู่ฝั่งไหน ฝ่ายไหน

ผมแค่อยากบอกว่า กลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะครับ กลับมาเป็นสังคมไทยเหมือนที่เคยเป็น กลับมาสร้างความเป็นคนไทย ที่มันน่าจดจำกันดีกว่า
ความรัก ความสามัคคี น้ำใจ รอยยิ้ม กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เมื่อเราไม่มีสี เราทุกคนก็คนไทย

*สำหรับใครจะเอาภาพไปเผยแพร่ หรือแชร์ลิ้งค์ ผมยินดีครับ ด้วยความเต็มใจ*

เราเลิกแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เลิกทำหน้าบึ้งใส่กัน แล้วกลับมายิ้มให้กันและกันดีกว่า

กลับมาเป็นสังคมที่แบ่งปันกัน
ไม่ใช่ต้องการแต่จะเอาชนะ

กลับมาหยอกล้อ พูดคุยเล่นกันได้ ไม่ใช่มาคอยหวาดระแวงกันและกัน

ไม่ว่าตอนนี้ใครจะใส่เสื้อผ้าสีไหน เครื่องแบบอะไร ถอดออก เราก็คนไทยเหมือนๆกัน

เมื่อเราวางอคติ รับฟังกันให้มากขึ้น เข้าใจกันให้มากขึ้น เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง อะไรๆมันคงจะดีขึ้น

สิ่งที่เราแสดงออกให้กันและกันตอนนี้ มันก็เป็นภาพที่เราสร้างมันขึ้นมาทั้งนั้น ถอดออกวางลง เราก็คนไทยด้วยกัน

อย่างภาพนี้ คุณแม่เสื้อแดงอุ้มลูกมาคุยกับทหาร ทหารหยอกล้อกับเด็ก แล้วก็หยิบขนมปังส่งให้ น้องยกมือไหว้แล้วหยิบขนม คุณแม่ดุลูกอายๆที่รับขนมจากทหาร เหมือนคนมีฟอร์ม แล้วสุดท้าย ทั้งวงนั้นก็หัวเราะ แล้วก็เฮฮากัน ไม่มีความแตกแยก

ไม่ว่ายามไหน ไม่ว่าใครจะลำบาก ไม่ว่าใครจะเดือดร้อน คนไทยก็คือคนไทย ช่วยเหลือกันได้ ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร จะเป็นฝั่งตรงข้ามหรือไม่ก็ตาม

ถึงเวลานี้ เราคงต้องช่วยเหลือกันคนละไม้คนละมือ
เริ่มแค่ที่ตัวเราทุกคนเอง เลิกมองเพื่อนร่วมชาติเป็นศัตรู
เลิกดูถูก เลิกเหยียดหยาม
แล้วใช้ความเข้าใจกันและกัน ให้อภัยกันและกัน