การเปิดประเทศอย่างเป็นทางการเพื่อหวังให้การท่องเที่ยวที่เป็นแหล่งรายได้หลักกลับมาคึกคักอีกครั้ง ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมากๆ เนื่องจากว่าอุตสาหกรรมท่องเที่ยว และธุรกิจบริการที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว สนามบิน ดิวตี้ฟรี ต้องซบเซามาเป็นระยะเวลากว่า 2 ปีแล้ว ที่ผู้ประกอบการต้องพากันเอาตัวรอด โดยไร้การเยียวยาอย่างทันท่วงที บางรายก็ต้องดิ้นรนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อให้แลกกับการที่องค์กรสามารถหยัดยืนต่อไปได้ ด้วยความหวังการเปิดประเทศอย่างเต็มรูปแบบ 

แต่อย่างไรก็ตามในมุมของผู้ประกอบการก็ยังไม่ฟื้นตัวอย่างเต็มที่ 
ถึงแม้ว่าจะเปิดประเทศแล้ว ร้านค้า ห้างสรรพสินค้า สายการบิน ธุรกิจอาหาร โรงแรม จะเริ่มทำการค้าขายได้บ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ถือว่ากลับมาได้อย่างปกติ การกลับมาของบางธุรกิจมันอาจจะเป็นการรวบรวมพละกำลังครั้งสุดท้ายของเขาเลยก็ว่าได้ 
บางธุรกิจก่อนหน้านี้ก็โดนโควิดเล่นงานจนอ่วมอรทัยอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน บางรายโดนสั่งปิดตั้งแต่รอบแรก บางรายที่แข็งแรงหน่อยก็เลือกที่จะไม่ปลดพนักงาน บางรายก็ต้องปรับเปลี่ยนกลยุทธ์เพื่อความอยู่รอด เช่นธุรกิจในสนามบิน และโรงแรมนี่เห็นได้ชัดเจนมากๆ มาตรการช่วยเหลือเยียวยาของรัฐจึงยังเป็นตัวสำคัญและจะช่วยต่อชีวิตของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวให้กลับมาฟื้นได้จริงอีกครั้ง 

ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีภาคส่วนไหนมั่นคงเท่ากับรัฐบาลอีกต่อไปแล้ว ถ้าหากว่ายังต้องการให้แผนการเปิดประเทศของเรายังคงดำเนินไปได้ตามเป้าหมาย  
 
“การเยียวยาของรัฐบาล” จึงควรต้องมีแผนในระยะยาวที่จะยังคงมีอยู่ให้กับกลุ่มธุรกิจการท่องเที่ยวและกลุ่มธุรกิจที่มีความเกี่ยวข้องกับท่องเที่ยวต่อไป   อย่าปล่อยให้เขาว่ายน้ำฝ่ามรสุมเพียงผู้เดียวอีกเลย ถ้าโควิดมาอีกรอบพวกเขาอาจจะไม่มีแรงสู้ต่อไปแล้วก็ได้ และนั่นมันก็อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการล่มสลายทางเศรษฐกิจไทยของจริงแท้แน่นอนก็เป็นได้


ธุรกิจทุกประเภทไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ต้องการการช่วยเหลือไม่ว่าจะเป็นโครงการ จากรัฐ หรือแม้กระทั่งสินเชื่อดอกเบี้ยต่ำ เพราะการต่อลมหายใจพวกเขา คือการต่อลมหายใจให้กับพนักงานในทุกๆระดับชั้น